Recensie: The World’s End
17 november 2013, 10:59 | Jeroen
Wanneer veranderingen geleidelijk gaan, merk je bijna niet dat ze plaatsvinden. De wereld waarin je leeft, kan in twintig jaar tijd compleet veranderen zonder dat je zelf het gevoel van een breuk hebt. Pas wanneer je specifieke details in ogenschouw neemt – de mogelijkheden van telefoons nu tegenover computers toen, de alomtegenwoordigheid van ketens als Starbucks, Bagels & Beans en Subway – zie je hoe anders de wereld van 2013 is dan die van pak ‘m beet 1990.
Ga maar eens terug naar de plek waar je opgegroeid bent. Waarschijnlijk zijn de meeste gebouwen nog hetzelfde, het aantal rotondes zal wel toegenomen zijn, maar de wegen lopen nog op dezelfde plek. Misschien is zelfs het oude café waar je vroeger dronken werd er nog wel. Toch is alles net even anders. Teruggaan naar hun dorp Newton Haven is precies wat vijf oude vrienden die het contact een beetje kwijt zijn geraakt doen in The World’s End. Onder leiding van Gary King (Simon Pegg), een man die zijn achternaam het liefst letterlijk genomen ziet worden, gaan ze proberen een in zijn ogen legendarische kroegentocht af te maken, iets dat ze twintig jaar daarvoor niet lukte.
Cornetto-trilogie
Met The World’s End maken regisseur Edgar Wright en Simon Pegg, die samen het scenario schreven, hun zogenoemde Cornetto-trilogie af. Waar Shaun of the Dead en Hot Fuzz (gedeeltelijk) parodieën waren op zombiefilms en politietthrillers, pakt The World’s End het alien invasion-thema op. Nick Frost is net als in de eerdere films weer aanwezig als trouwe sidekick van Pegg en dit keer krijgen ze bovendien ondersteuning van een flinke hoeveelheid Britse acteurs van naam en faam, zoals Martin Freeman (die ook in alle films van de trilogie speelt), Paddy Considine, Eddie Marsan en Rosamund Pike.
Van de vijf vrienden is Gary verreweg het minst veranderd; hij is nog steeds de vrijbuiter die hij op zijn achttiende was. De anderen hebben op zijn minst een goed baan (makelaar, aannemer, autodealer en advocaat) en de meesten zijn getrouwd of gescheiden met kinderen. Ze zijn dan ook allemaal terughoudend wanneer Gary ze uitnodigt voor de reünie en vallen allerminst gemakkelijk terug in de oude patronen. Het biedt de vijf mannen, gespeeld door ervaren komische acteurs, alle ruimte om flink ruzie te maken en in allerlei misverstanden te duiken onder aanvoering van Gary, die zich niet bewust lijkt van de veranderde verhoudingen binnen de groep.
Alles lijkt hetzelfde
De terugkomst van de groep in Newton Haven gaat gepaard met te verwachten ongemakkelijke gevoelens. Alles lijkt hetzelfde, maar de eerste pub op de route blijkt overgenomen door een groot bedrijf en omgebouwd tot een Starbuckseske pub. Zo ook de tweede. En iedereen in het dorp is wel heel tam en rustig. Komt dat door de koptelefoons en smartphones die iedereen tegenwoordig bij zich draagt die interactie tot een minimum beperken of is er meer aan de hand?
Als je de eerdere films van Wright, Pegg en Frost hebt gezien, weet je dat er natuurlijk meer aan de hand is. Maar wat dat precies is, moet je zelf maar uitvinden. The World’s End bouwt qua thematiek vooral voort op fundamenten die al in Hot Fuzz zijn gelegd. Weer probeert een elite afwijkend gedrag uit te bannen, zodat de samenleving als geheel er beter van wordt. Waar in Hot Fuzz een getrouwe gezant van de elite rebelleert, wordt in The World’s End de loser die altijd gerebelleerd heeft op een voetstuk geplaatst. Ieder gezag heeft zijn uitdager nodig, zo laten Wright en Pegg weten. Schrijf dus de rebel niet te snel af als waardeloos uitschot, zeker in een tijd waarin conformistische uniformiteit hoogtij lijkt te vieren.
Betoog voor rebellie en loser-zijn
The World’s End is vooral een goed komedie, die misschien niet al te origineel is, maar toch op de juiste momenten verrassende verbanden weet te leggen. Dit heeft te maken met het combineren en parodiëren van genres. De cast is erg sterk bezet, veel van het beste Britse komische talent komt langs, waarbij voor mij vooral Eddie Marsan eruit sprong. Hij is een zeer getalenteerde acteur die zowel de onschuld zelve kan spelen, zoals in deze film, als een ongelooflijke engerd, zoals hij onlangs in Tyrannosaur deed. Tot slot is de subtekst van de film uitstekend, met zijn betoog voor rebellie en loser-zijn als neutraliserende factoren in een anders wel heel bleke en conformistische wereld.
