Cello en Hitchcock
15 september 2014, 22:05 | Jeroen
In EYE was gister de aftrap van het cultureel seizoen met een bijzondere voorstelling. Als onderdeel van de samenwerking tussen de Cello Biënnale en EYE werd de stille film Blackmail van Alfred Hitchcock getoond. Onder begeleiding van het Made in Amsterdam Trio Annie Tangberg, Bonno Lange en Jörg Brinkmann.
Blackmail
Blackmail uit 1929 is gefilmd op de rand van het stille en geluid tijdperk. De scènes werden in beide versies gefilmd. Eerst zonder, daarna met geluid. Er zijn dus twee versies. Voor deze avond werd de stille versie gebruikt zodat we konden genieten van het spel van de drie cellisten ter begeleiding.
Het lijkt erop dat het even heeft geduurd voordat Hitchcock een keuze heeft gemaakt. Pas na acht minuten in de film volgt de eerste dialoog. Deze wordt bij onze versie vertoond als tekst op het scherm. Zo ook de overige dialogen in de film.
In de film heeft hoofdpersoon Alice White een relatie met politie detective Frank Webber. Omdat ze zich door hem verwaarloosd voelt, besluit ze met een charmante schilder mee naar huis te gaan. Na wat (erg grappig) geflirt wordt de eerst zo charmante artiest gewelddadig en probeert haar aan te randen. In hun strijd pakt Alice een mes en steek hem neer.
Hoewel het er allemaal erg klungelig uitziet, is de manier waarop de scène wordt gefilmd ingenieus. Je ziet niet wat er gebeurt, maar je eigen fantasie vult het in en dat maakt het extra spannend. Iets wat Hitchcock al vroeg begreep.
Alice wist alle sporen van haar aanwezigheid in het appartement en verdwijnt in de nacht. De zaak wordt toegewezen aan Frank. Hij vindt in het appartement een handschoen van Alice. Hij steekt hem echter in zijn zak, zonder het te melden bij zijn collega’s.
Hij confronteert Alice weliswaar met de handschoen, maar ze spreken niet over de moord. Totdat een vreemde man hen confronteert. Hij heeft de andere handschoen gevonden en chanteert de twee. Ze worden gedwongen de man alles te geven wat hij wil.
Ook hier gaat het allemaal erg klungelig. De man vraagt een sigaar en de twee moeten deze betalen. De man wil dat er ontbijt voor hem wordt gemaakt, doen ze dit niet dreigt hij Alice te ontmaskeren. Toch weet Hitchcock het spannend te maken. Dit doet hij simpelweg met bepaalde blikken en door objecten te tonen. Iets dat veel terug te zien is in zijn latere films.
Uiteindelijk weten de twee de man voor de moord op te laten draaien. De eindscène is er ook een die Hitchcock nog vaak zal gebruiken. Hij kiest een monumentaal pand, in dit geval het British Museum, en laat de chanteur er vanaf vallen.
De toegevoegde waarde van de muziek in onmiskenbaar. Naast het feit dat Cello muziek zich prachtig leent door zijn diversiteit, weten de cellisten op specifieke momenten ons te verrassen met sound effects die zo uit de studio lijken te komen.
Een zeer geslaagde avond en een aanrader voor liefhebbers van film en muziek. Er zijn de hele week nog voorstellingen in EYE met film en Cello muziek.
