Trailer: An Elephant Sitting Still

11 mei 2019, 16:55 | Jeroen

MOOOV Film Distribution brengt op 6 juni het aangrijpende 4 uur durende drama An Elephant Sitting Still uit in de filmtheaters. De film won diverse prijzen op internationale filmfestivals, waaronder een speciale vermelding bij de Best First Feature Award en de FIPRESCI award Forum tijdens het Filmfestival in Berlijn in 2018.

Het diep melancholische drama An Elephant Sitting Still van de Chinese filmregisseur Hu Bo volgt vier ontevreden jongeren en kleine criminelen die in een voormalige industriestad in het noorden van China wonen. In deze vier uur durende kroniek van verdovende wanhoop, die zich afspeelt in de loop van één enkele dag, maken we kennis met Wei Bu, een tienerjongen die overgeleverd is aan zijn wrede vader en de bullebakken op school; zijn liefje Huang Ling, die een affaire met een leraar heeft die op internet terecht komt; Wang Jin, een oudere man die door zijn familie naar een verpleeghuis wordt gestuurd en tenslotte Yu Cheng, een ellendige, overspelige lokale crimineel.

Intiem, empathisch en vooral gevoelig portret van menselijk lijden

Een voice-over opent de film met een parabel over een olifant die onbeweeglijk in de stad Manzhouli zit, zijn ogen sluitend voor de chaos in zijn omgeving. Hu lijkt hiermee te suggereren dat onwetendheid een manier van overleven is, of dat sommigen door de vernedering van het dagelijks leven worden verlamd. Hoewel de nadruk vooral ligt op de identiteit van de personages, laat de film er geen twijfel over bestaan dat hun emotionele problemen en nihilistische vooruitzichten direct of indirect worden veroorzaakt door de economische depressie van de stad. Hu Bo’s film over mensen die gebukt gaan onder de economische crisis is een intiem, empathisch en vooral gevoelig portret van menselijk lijden.

Tragisch genoeg pleegde de 29-jarige Hu Bo zelfmoord kort nadat zijn film was voltooid. Daarom is het bijna onmogelijk om zijn film niet te lezen als een soort nihilistische zelfmoordbrief. Toch suggereert de zorg waarmee Hu zijn karakters weergeeft anders. Hoewel hij vaak lange takes gebruikt in de stijl van zijn mentor Béla Tarr, voelt het niet als trage cinema. De camera is fascinerend en vaak in beweging, cirkelt rond de personages en volgt hen op de voet tot het bitterzoete einde van de film.