Recensie: Inferno

9 november 2011, 23:40 | Jeroen

Dario Argento is de Italiaanse meester van de horror film. Een grote invloed op de slasher films die we kennen uit de VS. Films als ‘Halloween’ van John Carpenter en ‘Friday the 13th’ van Sean S. Cunningham.

‘Inferno’ uit 1980 van Dario Argento is deel twee van de ‘The Three Mothers’ trilogie, die gaat over de huizen van drie heksen. Deel één ‘Suspiria’ (1977) gaat over ‘Mater Suspiriorum’. ‘Inferno’ gaat over ‘Mater Tenebrarum’ en het laatste deel ‘The Mother of Tears’ (2007) over ‘Mater Lachrymarum’. De films zijn losjes gebaseerd op het boek ‘Suspiria de Profundis’ van Thomas de Quincey (1845).

In de film koopt Rose een boek bij een antiekzaak. Het is het dagboek van een architect, E. Varelli. De drie huizen die hij gebouwd heeft worden door drie moordlustige heksen bewoond. Wanneer de huizen worden vernietigd, vernietig je de heksen. Het huis van ‘Mater Suspiriorum’ ging er in deel één al aan. Wanneer Rose haar broer Mark een brief schrijft waarin ze vertelt over haar ontdekking, besluit hij haar op te zoeken. De brief die hij achterlaat wordt gelezen door zijn vriendin. Ze komt er achter dat de school waarop ze zitten wordt gerund door ‘Mater Lachrymarum’. Deze ontdekking betaalt ze met haar dood. In de rest van de film moet Mark zijn zus proberen te redden en het huis, dat van ‘Mater Tenebrarum’, vernietigen.

In deze film gaat het Argento meer om de kunst van het film maken dan het verhaal of de karakters. En dat is te zien aan de manier waarop de sets en de shots zijn geboetseerd. Met de bizarre soundtrack van Keith Emerson eronder is dit echt meer kunst dan film.

Sinds 25 oktober op DVD verkrijgbaar.