Interview: School Of Seven Bells

5 april 2012, 22:27 | Jeroen

We spraken met Benjamin Curtis en Alejandra Deheza van School Of Seven Bells aan het einde van de middag, net na hun soundcheck in de Bitterzoet, Amsterdam, voorafgaand aan het optreden die avond. De band heeft de avond ervoor opgetreden in de AB in Brussel en is net begonnen aan de Europese tour. Ondanks het drukke tourschema had de band de tijd wat vragen te beantwoorden.

Jullie hebben een opmerkelijke bandnaam, School Of Seven Bells, deze schijnt te verwijzen naar een school voor zakkenrollers?
Alejandra: Ik heb een lange tijd geleden een documentaire gezien over winkeldiefstal en straatroof en alle mensen in deze docu zouden op een mythische school met de naam School of Seven Bells gezeten hebben, waarvan trouwens niet bekend is of deze echt bestaat. De naam verwijst naar de test die afgelegd moet worden om af te studeren. Aan iedere jas- of broekzak hangt een belletje en je moet in staat zijn alle zakken leeg te halen, zonder dat een belletje rinkelt en dat vond ik een mooi verhaal en een mooie naam. Ik bedacht me toen dat als ik ooit een band start ik deze School Of Seven Bells noem en zo geschiedde.

Heb je zelf wel eens iemand zijn zakken gerold?
Alejandra: Nee, daar ben ik veel te klungelig voor!

Met ieder album lijkt jullie muziek te veranderen en toegankelijker te worden, is dat een bewuste keuze?
Benjamin: Het is vreemd, onze muziek is enorm veranderd sinds we begonnen met schrijven en zelfs voordat ook maar het eerste album uitkwam. Dat gebeurde opnieuw tussen het eerste en tweede album en nu weer. Hoe meer muziek we maken hoe vollediger het beeld wordt wat we proberen te scheppen van School Of Seven Bells met ieder album. We willen ook zeker niet proberen twee keer eenzelfde album te maken. Ieder album is mooi en speciaal voor ons, dus willen we wel wat anders doen. Het album zal voor sommige toegankelijker zijn. Het is ook iets waar we over gesproken hebben, we wilden de muziek toegankelijker maken en de emoties toegankelijk maken en daarin niet abstract, maar duidelijk zijn om de gevoelens over te kunnen brengen. Sommige zeggen juist dat ons derde album ingewikkeld is, maar die begrijpen het gewoon niet (lacht).

Dit album klinkt ook meer als een geheel, meer dan de vorige albums. Is daar bewust op gelet?
Benjamin: Het is ook als een geheel geschreven. We schreven het in een heel specifieke periode, met een heel specifiek perspectief en dat hoor je volgens mij ook terug.
Alejandra: Wat ook heeft geholpen is dat we aan het touren waren. We hadden een maand de tijd tussen het touren door om te schrijven en dat was een hele creatieve periode. Vooral omdat je de energie en de ervaringen van het optreden direct kan gebruiken in het proces, wat belangrijk is als je iets wilt schrijven waar mensen zich in kunnen herkennen. We waren aan het touren met Interpol en het publiek was heel emotioneel en intensief en die energie wilde op dit album vastleggen.

Hebben jullie samen het album geschreven?
Benjamin: Chris, onze drummer, heeft bij vijf nummers de drums ingespeeld, maar tijdens het schrijven hebben we voornamelijk in een kleine set up met keyboard, bas, microfoon en drumpads ideeën uitgewerkt. We hebben onszelf geen tijd gegeven ideeën lang te laten liggen en bezinken, zoals bij eerdere sessies. We hebben veel directer ingespeeld op wijzigingen en ideeën. Het was voor ons een openbaring om zo te schrijven. Eerder ging het bij ons heel langzaam, Alejandra nam iets op en dan luisterde ik er een week lang naar, maar nu ging het veel spontaner en het blijkt dat eigenlijk iedereen zo schrijft. De snelheid van het proces was soms wel eng, maar we vertrouwen elkaar volledig.

Hadden jullie een thema of onderwerp in gedachte bij het schrijven?
Alejandra: Het wordt wel een conceptalbum genoemd, maar zo is het niet als zodanig begonnen. Toen we begonnen met de teksten schrijven waren het allemaal brieven aan mensen in het verleden en zelfs aan mezelf. Verschillende manifestaties van mensen en verschillende perspectieven op deze veranderingen. Halverwege kwamen we tot het inzicht dat de verhalen verbonden waren. Alle verhalen komen uiteindelijk vanuit mijn perspectief, maar ook van personen terugkijkend op het verleden, het analyseren en confronteren hiervan. Zelf dacht ik altijd dat dit moving on with your life is, maar dat is het helemaal niet. Je sleept deze dingen onbewust met je mee. Ik had geeneens door hoezeer deze dingen je keuzes, je denken en visie op de wereld beïnvloeden. Je veronderstelt dat je iets achter je gelaten hebt, maar in werkelijkheid draag je ze constant bij je. De persoon die dit deed heb ik Lafaye geboemd en zij mocht met al deze shit dealen en zo probeer ik het alsnog achter me te laten.

Heeft je zus Claudia nog iets op dit album gedaan?
Alejandra:Nee
Benjamin: Ook niet op het album hiervoor eigenlijk (lachend). Ze speelde vooral een rol bij het live spelen. Onze (kijkt naar Alejandra) samenwerking is vrij efficiënt, economisch, er is gewoon een tussen ons goede flow aanwezig. Het schrijfproces was niet echt anders. Maar het leeft wel bij anderen, het idee “Claudia is er niet meer bij” was voor ons een aanleiding weer iets anders te proberen, misschien nog wel meer dan voorheen.

Jullie benoemen dat jullie een andere aanpak met betrekking tot het schrijven en opnemen hebben gehanteerd, hoe was dit eerst en hoe is dat nu anders?
Benjamin: Er was altijd veel vertraging. We startte meestal met een idee voor de vocalen en spendeerde veel tijd, als bij een collage, stukje bij beetje daar de muziek bij te schrijven om het verhaal te kunnen vertellen. Dat is een soort van top down aanpak in plaats van bottom up. De reden dat we dit zo deden was omdat we niet wisten wie of wat School Of Seven Bells was. Dit was een manier om daar achter te komen en onze oude gewoonten los te laten. Die hebben nu niet meer echt, maar we weten alleen maar beter wat en hoe we het wel willen. We voelen ons nu echt muzikanten voor de verandering (weer lachend).

Een comfortabel en zelfverzekerd gevoel dat wat je gemaakt hebt nu goed klinkt?
Benjamin: Ja en het voelt niet slecht dat er drie albums voor nodig waren om dat punt te bereiken. Beter laat dan nooit!

Het album heet Ghostory, hoe zijn jullie op de naam gekomen?
Benjamin: Het begon bij Ghost Stories en dat herinnerde ons aan History, iets dat ook in de tekst van het album terugkomt. Het is ook gewoon leuk om nieuwe woorden te verzinnen.
Alejandra: Zeker als het van jezelf is en van toepassing is op het idee.
Benjamin: Zoiets hebben we ook gedaan met het woord Alpinisms en de hoes voor Disconnect From Desire, dit teken (laat een flinke tattoo op zijn borst zien) betekent helemaal niets, we hebben het zelf verzonnen en dit teken staat nu voor dat album.

De tour duurt nog tot mei, zijn er plannen voor festivals in Europa deze zomer?
Beide: Ja! Benjamin: We zijn terug in juli en hebben optredens van Spanje (Festival Internacional de Benicàssim) tot Noorwegen. Er zijn al een flink aantal optredens geboekt, maar we weten de namen eerlijk gezegd niet..

Zijn er verdere plannen?
Benjamin: In mei spelen we ook in China, Mexico en er zijn plannen om naar Rusland te gaan. Met de groep die we nu om ons heen hebben hebben we echt enorm veel lol. Ik denk dat we niet eerder zoveel plezier hebben gehad tijdens een tour. Dat maakt alles veel minder uitputtend. Je krijgt er een hoop energie van, we missen onze vrienden thuis wel, maar we lachen de hele dag door.

Fotografie: © Sebastian J Martin



Share |

Gerelateerde artikelen