Recensie: Metropolis 2014
8 juli 2014, 09:20 | Jeroen
Als er één festival is dat een neusje voor nieuw talent heeft, dan is het Rotterdamse Metropolis wel. Het festival noemt dat zelf: “The best music you never heard of”. De 26ste editie van dit gratis festival had, naast de gebruikelijke nieuwe namen, ook een aantal gearriveerde acts geboekt. De weergoden waren Metropolis dit jaar niet gunstig gestemd, maar het beloofde een fijne zondagmiddag te worden in het Rotterdamse Zuiderpark.
Foto’s: Audrey
Dit jaar waren voor het eerst de twee hoofdpodia (The Thinker en The Worker Stage) in tenten gehuisvest. En dat kwam met het regenachtige weer goed uit. Het festival is groots opgezet en het festivalterrein ziet er elk jaar beter en beter uit. Zoals de zangeres van de Australische The Jezabels zei: “I can’t believe this festival is for free!”.
Dat is ook eigenlijk best bijzonder te noemen. Twee van de bands stonden bijvoorbeeld dit weekend ook gewoon op Rock Werchter (ok, The Sore Losers mochten invallen voor de zieke Coely, maar toch!). Ook waren er enkele bands terug te vinden die recentelijk nog op festivals als London Calling en Best Kept Secret speelden. Met afsluiter Jagwar Ma had het festival één van de grootste ontdekkingen van 2013 in huis gehaald. Maar ook Nederland bulkt van het talent en dat is duidelijk te zien op het kleinste podium van het festival, The Talent Stage.
Talent Stage
De talenten op dit podium werden geselecteerd door Joey Ruchtie, de nieuwe programmeur van Metropolis. De band The Tambles (blues/rock & roll) wist de jury, bestaande uit drie muziekprofessionals, het meest te overtuigen en ontving de aanmoedigingsprijs de ‘Lekker Bezig-bokaal’. Op het podium was voor iedereen wel wat wils, van singer songwriter tot punkrock. Ondanks de stromende regen bleef het publiek tot het laatste optreden de bands steunen.
Een van de bands die optrad was Atlas and the Fox, bestaande uit twee jonge mannen die elkaar kennen van school en besloten hun krachten te bundelen. Het akoestische optreden is kort, maar maakt indruk. Het nummer Walking, het eerste nummer wat het duo samen geschreven had, sloot het optreden af.
Ook de heren van Personal Preference maken indruk. De band laat zich duidelijk beïnvloeden door bands als Go Back To The Zoo en The Strokes. De zanger doet qua stageperformance denken aan een jonge versie van Ruben Block van Triggerfinger, iets wat de band later in een kort gesprek ook beaamt.
Een van de leukste bands op de Talent Stage is The Hague Idiots (what’s in a name?). Awesome punkrock is de omschrijving die de band voor hun eigen muziek heeft en dat hadden wij niet beter gekund. De band vraagt zich gedurende het optreden of de mensen nog genoeg energie hebben om te springen, doet zelf voor hoe het moet en weet het publiek mee te krijgen. De band doet denken aan Greenday in hun begindagen.
Andere podia
Een van de beste shows van de dag werd al vroeg in de middag geven in de Thinkers tent. Het optreden van The Sore Losers was energiek en klonk geweldig. De singles (Working Overtime, Girl’s Gonna Break It en Don’t Know Nothing) van hun laatste album Roslyn van begin dit jaar kwamen in een sneltrein voorbij en klinken live stuk voor stuk fantastisch. Beyond Repair was de perfecte afsluiter van een prima optreden.
Na The Sore Losers stond het Britse Woman’s Hour de Workers Stage te betoveren. Het optreden op Metropolis was de start van het Europese tournee van de band. De band stond vorige maand nog op het Best Kep Secret Festival. Toch is het optreden op Metropolis officieel de start van hun Europese tournee naar aanleiding van het debuutalbum Conversations dat 21 juli verschijnt. De band is duidelijk geïnspireerd door het minimalistische geluid van The xx. Het stemgeluid van Fiona Burgess is mooi, maar klinkt in een festivaltent toch net iets te fragiel. Desondanks een fijne kennismaking met deze Londense band.
Op de 3FM Stage danste het publiek even later op de akoestische house van The Benelux. Deze Amsterdamse band had ook makkelijk op één van de hoofdpodia kunnen staan. Het publiek bleef maar toestromen voor de funky en dansbare grooves. Leadzanger Jaap Warmenhoven was duidelijk in zijn element en deed van alles om het publiek te pleasen. En laat het pleasen van het vrouwelijk geslacht nou ook het onderwerp zijn in vrijwel alle teksten van The Benelux. Een sexy feestje dat eindigde met Smells Like Woman, het beste nummer van het titelloze debuutalbum van de band.
Nog zo’n mooie frontvrouw heeft The Jezabels. De zangeres met de geweldige naam Hayley Mary is een echte blikvanger op het podium en het plaatje met de muziek die de band maakt klopt ook helemaal: theatraal, groots en meeslepend. Op de beste momenten klinken The Jezabels als Coldplay in hun begindagen. Absoluut hoogtepunt was het catchy Time To Dance, afkomstig van het in maart van dit jaar verschenen tweede plaat The Brink. Hou deze Australische band in de gaten!
Sexy
Sexy om te zien is ook de Zweedse Elliphant. Elegant is een ander verhaal. Elliphant klinkt als een mix tussen M.I.A. en Selah Sue, maar mist de subtiliteit die beide dames wel hebben. Het optreden kenmerkt zich door lompe beats en veel geschreeuw. Ellinor Olovsdotter, zoals Elliphant in het dagelijks leven heet, kreeg het publiek in de tent wel mee, zeker bij de hits Life Is Music en Down On Life. Of het publiek er nu was omdat ze Elliphant zo goed vonden of omdat het buiten de tent aardig aan het gieten was, we zullen het nooit weten.
Van een heel andere rangorde is het Australische Jagwar Ma, één van de headliners (naast Twenty One Pilots) die het festival mocht afsluiten. De band was een van de grote ontdekkingen van 2013 en hun debuutalbum Howlin stond in veel jaarlijstjes. De indiedance van het trio is gebaseerd is op de Madchester scene die ontstond eind jaren ‘80. Het resultaat is een dansbare mix van jaren ‘60 pop en hedendaagse elektronica. De setlist was vrijwel hetzelfde als afgelopen mei, toen de band nog Paradiso in vuur en vlam zette. Zanger Gabriel Winterfield had het beduidend meer naar zijn zin in Rotterdam dan toen in Amsterdam: de zanger sprak in het eerste kwartier meer tussen de nummers dan hij tijdens het gehele optreden in Amsterdam had gedaan. Jagwar Ma stelde als headliner en afsluiter niet teleur en speelde de tent plat met hits als Uncertainty, Come Save Me en The Throw.
En zo kwam er een eind aan een mooie, doch regenachtige dag. Metropolis had een mooi en gebalanceerd programma samengesteld met voor iedereen wat wils. Er zijn genoeg toiletten, bars en eetgelegenheden om je nergens echt lang te laten wachten. En zoals bij elk goed festival zou jezelf graag in vieren willen delen om al het moois mee te kunnen maken, maar helaas is dat (nog) niet mogelijk. Metropolis, het was geweldig. Volgend jaar weer graag!
