De Singles - Week 30
21 juli 2014, 11:15 | Jeroen
Erlend Øye: Garota
Wanneer je “Garota” voor het eerst luistert, klinkt het als een nummer dat afkomstig is van Damon Albarn’s geniale album Everyday Robots. Maar dat is het dus niet. Erlend Øye, de eigenzinnige frontman van Kings of Convenience en The Whitest Boy Alive, belooft dit jaar nog met een soloplaat te komen en single “Garota” is hiervan de tweede release. Laidback indiepop met een funky twist. Eerder konden we al naar het meer reggae georiënteerde “Fence Me In” luisteren. De eerste single van de nieuwe plaat.
Album Legoa is opgenomen in Reykjavik met hulp van de IJslandse band Hjalmar. Het is na Unrest uit 2003 het tweede soloalbum van de excentrieke Noor en voorlopig lijkt het ook bij solowerk te blijven. The Whitest Boy Alive is definitief gestopt en Kings Of Convenience lijkt al jaren in een Scandinavische koelkast te staan. Maar eigenlijk maakt het bij Erlend Øye niet uit. Alles dat uit zijn handen komt, lijkt prachtig te zijn. Welk naampje er op geplakt wordt, doet hier niets aan af.
Elbow: Real Life (Angel)
Nieuw werk van Elbow kunnen we gewoon niet links laten liggen. Toegegeven, het laatste album The Take Off And Landing Of Everything is lang niet zo sterk als voorganger Build A Rocket Boys (of misschien kennen we het trucje van de Mancunians inmiddels wel), maar toch blijft een nieuwe single noemenswaardig. Zo ook weer “Real Life (Angel)”, na “New York Morning” de tweede officiële single van het laatste album. Een prachtige ballad, zoals alleen Guy Garvey die kan zingen, met dat warme, zalvende stemgeluid.
De wonderschone video is opnieuw geregisseerd door stadsgenoten van de The Soup Collective en vertelt het verhaal van een zwemster, die stuk voor stuk de meren van Wales afgaat. Een streven dat even prachtig als zinloos is. Net zoals muziek eigenlijk, waarvan de enige functie ontroering lijkt te zijn. Prachtig maar zinloos. Of zinvolle zinloosheid, dat kan natuurlijk ook. Elbow dus.
Hamilton Leithauser: I Don’t Need Anyone
De meeste mensen zal de naam Hamilton Leithauser nog niet veel zeggen. Wanneer je vertelt over The Walkmen, zal er misschien bij meer mensen een belletje gaan rinkelen. The Walkmen, die indierockband uit New York City, die door even veel mensen geadoreerd wordt als verafschuwd. Een band die ‘moeilijke’ muziek maakt en dat al zeven albums lang doet. Zeven albums die door critici allemaal even geniaal bevonden worden. Die band dus. Ook de band die een jaar geleden de pijp aan Maarten gaf, wat de frontman met die karakteristieke stem de tijd gaf een soloalbum op te nemen. Hamilton Leithauser is zijn naam.
Black Hours heet het solodebuut van Leithauser. Het is een verzameling van prachtige liedjes die overduidelijk putten uit de sterke vocale jazz traditie die Amerika kent. Deze respectvolle wijze van kopiëren en imiteren is een werkwijze die The Walkmen al lange tijd geperfectioneerd had. Een soort muzikale variant op de literaire pastiche. De zanger noemt in zijn geval Bob Dylan, Randy Newman en Sinatra als inspiratiebronnen. Single “I Don’t Need Anyone” kent een wat hoger tempo dan het gemiddelde van het album en doet vocaal inderdaad denken aan een frisse, jonge en vooral bij stem zijnde Dylan. Knap! Leithauser is in augustus te zien op Lowlands.
Geppetto & The Whales: Jonathan
Als fans van de Belgische muziekscene, grijpen we elke gelegenheid aan een band of nieuwe single uit die contreien een extra zetje door de stugge Hollandse klei te geven. Luister daarom naar “Jonathan”, de nieuwe single van Geppetto & The Whales, afkomstig van debuutplaat Heads Of Woo uit 2013.
Het vijftal muzikanten uit Antwerpen heeft in België al een gedegen live-reputatie opgebouwd en speelde al in de grote Vlaamse popzalen. Meerstemmige folkmuziek, die af en toe uit de band springt. Net zoals het tweetal corpulente disgenoten die in de prachtig geschoten videoclip dagdromen van een homo-erotische liefdesrelatie, heel erg van een gedegen foodfight houden of deze twee dromen het liefste zou combineren. Geppetto & The Whales is deze zomer te zien op Pukkelpop.
Lykke Li: Gunshot
I Never Learn, het laatste album van Lykke Li werd door The Guardian omschreven als ‘an onslaught of emotion; a barrage of broken hearted ballads backed by spacious, sweeping production’ en deze nieuwe single “Gunshot” en de bijbehorende video zijn daar misschien wel het meest tekenend voor.
We zien de Zweedse over een parkeerplaats zwalken, terwijl zij keer op keer wordt getroffen door niet bestaande kogels terwijl ze zingt ‘I’m longing for your poison like a cancer for its prey’. De bijzonder video is opgenomen in Parijs en geregisseerd door Fleur And Manu, die deel uitmaken van het Franse regisseurscollectief Division Paris en eerder al video’s regisseerde voor Gesaffelstein, M83 en Sebastian Tellier. Een rake video die samen met de muziek en de teksten van Lykke Ki een prachtige drie-eenheid der gebroken harten vormt. Niet geschikt voor mensen met liefdesverdriet. Of juist wel…?
Left-overs
The New Pornographers: War On The East Coast
Mark Lanegan Band: Sad Love
The Afghan Whigs: Matamoros
The Drums: Magic Mountain
Jamie T: Don’t You Find
Alt-J: Left Hand Free
Sinkane: How We Be
