Interview: Shroom - 20 jaar Mood Change Music

28 augustus 2011, 12:45 | Jeroen

ZUBB interviewt David Dressen van de Mood Change Music band SHROOM.

Deze Haagse band bestaat al 20 jaar onder invloed van de liefde voor muziek. De band rond de gebroeders Dressen speelt binnenkort in Den Haag en wil zijn muziek delen als een drug. De stap naar een ander universum is nabij! Shroom is te zien op donderdag 8 september in het Paardcafé.

SHROOM!
Ja!

Waar komt SHROOM vandaan?
Den Haag.

Wie zijn SHROOM?
Vier man, bestaande uit Seb Dressen op gitaar en lead vocals, Olaf Timme op gitaar en vocals, Joram Dijkman op Drums en ik (David Dressen) op bas. Deze bezetting bestaat nu tien jaar. Vorige week hebben we dat gevierd met een hele grote fles bubbels in de repetitie ruimte.


SHROOM van linksboven naar rechtsonder: Seb Dressen, Joram Dijkman, David Dressen & Olaf Timme

Hoe lang bestaat SHROOM?
Dat is grappig, daar zat ik een tijdje geleden aan te denken toen ik een biografie aan het schrijven was. Toen zat ik ver terug te rekenen. Volgens mij bestaat SHROOM negentien jaar of zoiets. Meer zelfs, twintig jaar denk ik. Vanaf 1991 dacht ik dan toch… ja, toen waren we begonnen. [lacht]

Waar is het allemaal begonnen met SHROOM?
In de Rosener Country Club. Seb woonde in Rotterdam boven een coffeeshop in de Rosener Manzstraat.

En daar verkocht men shrooms?
Naja, weet ik eigenlijk niet of ze dat verkochten, maar daar begon het hele avontuur. Seb zei dat hij aan het studeren was. Dat was ie niet [lacht]. En daar zijn we een beetje begonnen op experimentele wijze muziek te maken. Hij en z’n akoestische gitaar en een maat van hem, Jan Vermeer, ook met akoestische gitaar. En daar kwam ik af en toe langs als kleine-broertje-van om mee te luisteren. Toen hadden ze ook een bassist, maar die stopte er na een jaar mee. Toen vroeg Seb of ik wilde komen bassen. Daar is het begonnen. Olaf heeft Jan na een klein jaar vervangen. Ik zeg wel dat we uit Den Haag komen, maar eigenlijk is het dus gestart in Rotterdam.

Hoe is jullie muziek ontstaan, wie/wat zijn jullie invloeden?
Drugs! [lacht] Heel veel drugs… hihi.

De belangrijkste invloed?
Het grappige was, Seb en Jan, een Engelse gozer – de andere gitarist waar Seb mee samenwerkte – die waren heel erg met muziek van de Grateful Dead bezig. Ze probeerden heel erg die harmonieuze gitaren te zoeken, weet je wel. En op een gegeven moment lieten ze dat los en gingen ze hun eigen dingen doen. Toen zijn ze met experimentele stijlen aan de slag gegaan. In het begin hadden ze een soort van Zappa-achtige kruising gecreëerd. Ze hadden helemaal niet de bedoeling om dat neer te zetten, maar dat werd het. Dus dat, zo is het ontstaan geloof ik.

Met welke bezettingen hebben jullie muziek gemaakt?
We zijn een paar keer gewisseld van formatie. Het was eerst …uh …ik denk dat we een stuk of acht verschillende muzikanten hebben gehad. Er heeft heel even een toetsenist bij gezeten in het begin. Jan is weg. Een half Franse gozer, Pieter, heeft nog even gebast. Een Amerikaanse Japanner heeft ook nog even gebast. Mo hebben we heel lang op drums gehad. Daarna Lucas Wright. Het was toen ook echt een onwijs internationaal gezelschap, die gasten kwamen overal vandaan. Turken, Engelsen, Tsjechen, Jappen, Fransen. Seb heeft ook een paar jaar de zang uit handen gegeven aan Yvo Jouvenaar, om het verhaal weer wat Haagser te maken.


SHROOM in de jaren ’90: van links naar rechts: Yvo Jouvenaar, Olaf Timme, Lucas Wright, Seb Dressen & David Dressen

Heeft dat jullie muziek beïnvloed, al die verschillende muzikanten?
Ja, ik denk het wel. Iedereen had zo z’n eigen achtergrond. Kijk, Seb en Jan schreven het meeste, maar iedereen kon wel zijn steentje bijdragen in z’n eigen partij. Het was niet zo dat alle partijen vaststonden. Er was een gitaarriff of een idee voor een liedje en dan ‘wat vind je er van?’ Mo gooide daar dan bijvoorbeeld een ritme onder en ik een baslijn. Werkte het, dan werkte het. Dus het was heel erg samen creëren en dat is het nu met Olaf en Joram nog steeds.

Hoe kan je jullie muziek het beste omschrijven?
Mood Change Music. Nou ja, eigenlijk vind ik dat altijd een onwijs moeilijke vraag: ‘In welk genre val je?’ Rock, maar omdat het die experimentele fundering heeft en die vele verschillende invloeden kent, hebben we af en toe een reggae dingetje en dan weer een popinvloed en dan weer country of funk. Bijna werelds, maar allemaal op het westerse gebaseerd. Uiteindelijk is het gewoon knikkebollende rock, maar met rare elementen er in. We zijn een live-ervaring.

Wat was het eerste, het mooiste en het laatste optreden?
Het eerste optreden waar ik bij was, was een hele tijd terug in een obscuur kroegje in Rotterdam. Beetje donker, raar tentje. Er stond een man of dertig. We waren een beetje zenuwachtig omdat we voor het eerst met die bezetting iets moesten neer zetten. De laatste gig die we gedaan hebben was in het Syndicaat in Den Haag. We hebben daar afgelopen februari op een onwijs leuk feestje gespeeld. We hebben nu een tijdje niet opgetreden omdat we nieuw materiaal aan het schrijven zijn. Voor mij was het mooiste optreden denk ik wel in de Twilight Zone in Wassenaar.

Klinkt wel heel spooky?
Ja, de Twilight Zone was een soort jongerensoos plus. Het was net wat groter met een mooi podium en met een hoop lichten. Volgens mij werkte Rody van het HPC daar toen ook. Dat was een geweldige gig. De Boerderij in Zoetermeer was ook echt te gek. Toen waren we nog met z’n vijven, waarbij de lichtman een soort van zesde man was, weet je wel. Die voelde helemaal aan wat we deden. Ja, die locatie was onwijs! Dat zijn de twee die mij nu te binnen schieten. D’r zijn er vast wel meer, maar als je achteraf een biertje gaat drinken, ben je ’t bijna weer vergeten [lacht]. Ik bedoel, twintig jaar spelen, dan glipt er wel eens eentje tussendoor.

Twintig jaar SHROOM. Hoeveel liedjes hebben jullie in totaal wel niet geschreven?
Weet ik niet… ontelbaar veel.

Noem er eens vijf?
We hebben ooit met ‘Change into Stone’ in de TV West Top 10 gestaan voor 13 weken. ‘The Muse’, ‘Belle’, ‘Oh Yeah’… Nou ja goed, ik kan er nog wel 40 opnoemen.

Wat vinden jullie de leukste song om live te spelen?
Op dit moment is het ‘The Muse’. Ik denk ook omdat die het nieuwste is. Op het moment dat deze song werd geïntroduceerd hadden we alle vier meteen de smaak te pakken. Ja cool… dat werkt. Weet je? Het is een beetje gekke rare song met swing erin. Het is een leuk blij up-tempo nummer en met een knipoog. Overdreven cheesy, poppy bijna in sommige stukjes. Maar we worden er alle vier erg blij van en dan vind ik het leuk om te spelen.

En wat vindt het publiek?
Ja, dat weet ik nog niet. Daar gaan we volgende week achter komen, op 8 september aanstaande spelen we in het Paard Café in Den Haag. Want we hebben ‘The Muse’ nog niet eerder live gespeeld.

Welke song is publieksfavoriet bij jullie fans?
Van het wat nieuwere materiaal zijn dat ‘Little Love’, dat werkt altijd wel. En ‘O Yeah’ en ‘Boogie Trap’.

Hebben jullie al een album uitgebracht? En komt er een nieuw album?
Een nieuw album hebben we nu nog niet. Zou er wel een keer van moeten komen eigenlijk, hè? We hebben acht jaar geleden de laatste opgenomen van onze drie platen ‘Keep it Simple Stupid’, ‘Cloud’ en ‘Prologue’. Deze albums zijn niet meer te krijgen helaas. Wel online te luisteren op www.shroom.nl onder de button The Swamp.

Wat is het gekste optreden dat jullie ooit hebben gehad?
We hebben ooit een keer een gig gedaan voor een roeivereniging in een willekeurig gat in Noord-Holland, heb echt geen flauw idee meer waar dat was. We wisten echt niet wat we moesten verwachten. We kwamen daar aan met een busje, apestoned. En zij allemaal onwijze fanatieke roeiers. Wij dachten dus dat onze band helemaal niet hun ding zou zijn en dat we er heel ongelukkig van zouden worden een uur lang. We komen daar binnen in een soort van loods met allemaal roeiboten die daar allemaal in rekken aan de muur hangen. We hebben vervolgens opgebouwd en gespeeld en ze zijn helemaal los gegaan. Die gasten vonden het geweldig, ze stonden te springen en te juichen. Precies het tegenovergestelde van wat we verwacht hadden, dat was echt heel erg cool. Maar we hebben het ook wel eens in negatieve zin gehad. Dat het gewoon echt helemaal kut uitpakte en dat we de tent leeg hebben gespeeld na drie nummers.

Is SHROOM een beetje gek?
Ja! Het is niet voor iedereen even vatbaar denk ik. Het is niet erg mainstream; ik denk dat je ons niet op een doorsnee straatfeest neer moet zetten. Maar dat is maar goed ook denk ik, we zijn er niet op uit om iedereen blij te maken. We maken best bijzondere dingen vinden we zelf en zijn dan ook op zoek naar mensen die dit kunnen waarderen.

Wat zijn jullie toekomstplannen?
Hebben we eigenlijk niet echt, maar het is er de laatste tijd wel een beetje ingeslopen. Sowieso willen we heel graag een album opnemen, daar wordt namelijk al jaren over gepraat. Er komen langzaam een beetje ideeën hoe gaan we dat financieren. Olaf is afgestudeerd SAE audio-engineer en heeft ook een tijdje zijn eigen opnamestudio gehad. Die heeft genoeg kennis en spullen in huis om dat waar te maken, maar er lijkt bijna geen tijd te zijn om het uit te voeren. Maar ik denk dat dit wel een van de meest algemene wensen is van de band.

Hebben jullie al een keer in buitenland opgetreden?
Nee, nog nooit. Wel in een ander universum, maar dat had met hele andere dingen te maken.

Hoe zag dat universum er uit dan?
Heel erg veel kleurtjes.

Hoe zijn jullie daar zo terecht gekomen?
We heten SHROOM! Ik zeg vul in!

Eén van de belangrijkste ingrediënten is dus dat andere universum opzoeken?
We hebben een aantal momenten gehad dat we verschillende drugs hebben geprobeerd en daar zijn waanzinnige nummers uitgekomen. Maar goed, je wordt wat ouder, twee van de jongens zijn ook vader geworden en dan gebeuren dat soort dingen niet meer. Dan moet je putten uit de bronnen die ver verborgen in je hoofd zitten.

Veroudert jullie muziek daardoor?
Nee, ik denk het niet. Ik denk dat we ook nog zelf genoeg naar muziek blijven luisteren, weet je, en inspiratie halen uit concerten, nieuwe bands, nieuwe albums en nieuwe geluiden. Nee, we zijn zeker niet blijven vastzitten in het ding waar we 15 à 20 jaar geleden mee bezig waren.

Zijn er nog experimentele uitstapjes die er gemaakt moeten worden met de band?
We gaan onszelf volgende maand opsluiten in een hutje voor een lang weekend. Dat hebben we eerder gedaan en dat was goed bevallen. Daar kunnen we ons helemaal focussen op de muziek en kunnen we de lijn doorzetten van het schrijven van nieuw materiaal. Veel spelen, praten, nadenken en schrijven.

Waar denken en praten jullie dan zoal over?
We praten over alles wat ons bezighoudt. Tja, dit is de langste relatie die ik ooit heb gehad en dat geldt voor al die gasten. We delen best wel veel met elkaar. Het is geen Monster van Metallica, dat we een soort groepstherapie hebben, maar we leunen op sommige aspecten wel op elkaar. We maken ons zorgen om elkaar en letten op elkaar.

Je kan eigenlijk zeggen dat je twee extra broers heb?
Ja, denk het wel.

Maakt dat SHROOM bijzonder?
Jazeker! Er zijn vaak momenten geweest waarbij de een zoiets had van ‘ik ben er klaar mee’. De grote tienerdroom heb je al laten varen, maar juist omdat je weet dat de andere drie er zo veel waarde aan hechten, blijft het. Want ik weet dat het voor iedereen belangrijk is om eens in de zoveel tijd bij elkaar te komen en herrie te maken. Soms zitten we ook echt vier uur lang in de oefenruimte en spelen we twintig minuten en de rest zitten we alleen maar te kletsen. Ik zou niet in een band kunnen zitten waarbij dat niet zo zou zijn. Er is meer dan muziek binnen deze band.

Is het niet soms heel moeilijk geweest om door te blijven gaan met SHROOM?
We hebben onwijze pieken en dalen gehad. Op het moment dat iemand vader wordt zijn er best perioden dat je denkt dat er geen tijd meer is voor de band. Ook in de vorige bezetting zijn er best ook wel hele heftige uitspattingen geweest. Dat de instrumenten door de oefenruimte heen vlogen. Ja echt rock ‘n roll, maar op zo’n moment sta je toch echt even te slikken en denk je ‘nu is het klaar’. Op de een of andere manier gebeurt dat dan gelukkig toch niet.

Is dat een blijk van passie voor de band?
Ja, ik denk het wel. En bevlogenheid in wat je ervan verwacht en wat je ervan wil. Omdat iedereen zijn eigen overtuigingen heeft, zijn er ook momenten geweest waarbij die overtuigingen niet helemaal stroken met elkaar. Maar goed, dat heb je in elke relatie toch? You have to be able to agree to disagree.

Hoe ziet SHROOM eruit op het podium?
Geil! We hebben heel veel gedaan met outfits. Van al die jaren hebben we maar vier keer of zo zonder outfit gespeeld. We doen het om twee redenen en één daarvan is dat het een soort ijsbreker is. Want mensen zijn vaak veel te serieus als ze naar een bandje komen kijken. Van ‘Ok, daar staat weer een band. Laat maar eens zien wat jullie kunnen.’ Als er dan een stel idioten op het podium komt, is die spanning meteen weg en gaat het om de muziek. We hoeven niet een imago uit te stralen van ‘kijk ons nou eens onszelf serieus nemen’. We nemen de muziek serieus, maar onszelf niet, vandaar. Wij proberen altijd momenten te creëren waarbij mensen met een opgetrokken wenkbrauw kijken en zeggen ‘Wat is dit nou weer?’

Kunnen we dat de aankomende optredens ook verwachten?
Weet ik nog niet. Da’s een verrassing! Gewoon komen kijken.

Wat wil SHROOM overbrengen?
Liefde en een hele satirische knipoog. Omdat er zo veel verschillende genres en elementen in onze muziek zitten en in ons, zijn veel nummers een soort knipoog naar hedendaagse muziek. Als er ergens een popelement in zit, dan is dat met een reden. Sommige mensen zeggen bijvoorbeeld ‘Jezus, wat cheesy.’ Ik zeg dat je dan de knipoog niet hebt gezien of hebt gehoord in de tekst. Seb is echt een meesterlijke tekstenschrijver. Hij weet altijd heel mooi een boodschap te brengen met veel woordspelingen.

Waar gaan de teksten in het algemeen over?
Alles. Seb schrijft vooral over dat waar hij op dat moment mee bezig is of wat hij meemaakt. Dat kan variëren van een situatie thuis, een grappige collega op zijn werk tot de geboorte van een kind. Of iets waaraan hij zich ergert of wat hij op het nieuws heeft gezien.

Beïnvloedt dat de manier van muziek maken?
Zijn manier van teksten schrijven? Ja, misschien wel. De ene keer is de muziek zeer ondersteunend aan de tekst en soms ook compleet het tegenovergestelde. Het kan zijn dat je naar een vrolijk nummer zit te luisteren, maar als je tussen de regels door luistert dan zit er meer achter wat misschien niet zo vrolijk is als dat de muziek je laat horen. Je kunt op de muziek staan te knikken en met je voet staan te tikken, maar als je je oren iets meer open zet denk je ‘O, wacht even…’ Dat maakt het zo Mood Change Music: it picks you up and tosses you over. Als je begrijpt wat ik bedoel.

SHROOM is 8 september te zien in het Paard Café in Den Haag.



Share |

Gerelateerde artikelen