Rouw siert Electra door TGA
1 november 2013, 16:45 | Jeroen
Allerlaatste voorstellingen van Rouw siert Electra is te zien van 3 t/m 7 dec in de Stadsschouwburg Amsterdam. Tien jaar na de première keert Rouw siert Electra exclusief terug naar Amsterdam. ‘Ivo van Hove heeft een geweldige Rouw siert Electra gemaakt. Wraak. Daar gaat het over en dat zul je weten ook. Koud werd ik ervan. En warm.’, aldus het juryrapport van het Theater Festival.
Vanaf de première in 2003 oogstte de voorstelling lof bij pers en publiek. Halina Reijn ontving een Theo d’Or nominatie voor haar ijzingwekkende vertolking van Lavinia.
In het puriteinse New England van vlak na de Amerikaanse Burgeroorlog keert Ezra Mannon terug van het front. Zijn vrouw heeft een relatie met een ander en vermoordt hem. Dochter Lavinia en zoon Orin nemen wraak en drijven hun moeder de dood in. Maar die daad is geen bevrijding. De doden blijven Orin achtervolgen totdat ook hij een einde aan zijn leven maakt. Lavinia blijft achter en sluit zich op in het huis van de familie, waar ze de confrontatie aangaat met de mensen die ze verloren heeft.
Eugene O’Neill nam voor Rouw siert Electra (1931) de Oresteia van Aischylos als uitgangspunt, maar in zijn stuk bepalen niet de goden, maar de verdrongen lusten en angsten van de mens het lot. Toen O’Neill de Nobelprijs voor Literatuur kreeg, noemde de jury het ‘zijn grootste werk’.
Ivo van Hove heeft iets met Eugene O’Neill. Bij Het Zuidelijk Toneel oogstte hij succes met Rouw siert Electra, Het begeren onder de olmen en Rijkemanshuis. Bij het Staatstheater Stuttgart regisseerde hij Gier unter Ulmen, bij de New York Theatre Workshop More Stately Mansions (Obie Award beste regie), bij de Münchner Kammerspiele Seltsames Intermezzo en bij Toneelgroep Amsterdam Lange dagreis naar de nacht dat in augustus 2013 in première gaat. Van Hove: ‘Zijn stukken doorgronden waarom je op deze wereld bent, hoe je in het leven staat en accepteren dat je als mens nooit uniek bent. Dat je altijd de zoon of dochter van je vader en moeder blijft. Het bloed van vorige generaties blijft aanwezig en bepaalt voor een deel wie of wat je bent, of je dat wilt of niet.’
