Recensie: Infant van Joeri Dubbe

9 oktober 2015, 15:53 | Jeroen

Een springtouw, mikado en een tipi tent. Drie ogenschijnlijk onschuldige kinderen (Carolina Manscuso, Sarah Murphy, Joeri Dubbe) dagen elkaar uit in spelletjes, maar na tien minuten neemt het een bizarre wending en eindigt het in een surrealistische macabere strijd.

Infant is een prachtig onvoorspelbare trip, een schizofrene setting, waar niets meer is wat het lijkt. De dansers hebben afwisselend verschillende stijlen en gaan moeiteloos het spel met elkaar aan. De bewegingen gaan van speels en vloeiend naar ziekelijk, mysterieus en niet meer humaan. Het is op een gegeven moment de hondsdolle Sarah die mij kippenvel bezorgd als ze haar vrouwelijke mededanser heeft gedood. Met een gezicht vol knalrode lippenstift en een para blik in haar ogen geeft ze haar persoonlijke freakshow weg, de overwinningsdans. Wow. En dat allemaal met perfect uitgekozen elektronische muziek die het stuk nog meer kracht bijzet met de track I’m not done van Fever Ray als absoluut hoogtepunt. Het is het nummer waar, ondanks wat de titel doet vermoeden, toch blijkt dat de speeltijd over is. Ze dansen uit en eindigen in dezelfde speeltuin waar het allemaal begon.

Infant van choreograaf en danser Joeri Dubbe kruipt gegarandeerd onder je huid. Vrijdag 9 oktober en zaterdag 10 oktober nog te zien in het Korzo theater in Den Haag.

Achtergrond Infant-Joeri Dubbe

NDT en danshuis Korzo bundelen hun krachten om aanstormende dansmakers optimaal te begeleiden en bieden hen een geschikt podium om heen nieuwe productie te maken en daarmee op tournee te gaan. Voor seizoen 2015-2016 is Joeri Dubbe geselecteerd.

Een van de grote choreografische talenten van Korzo is Joeri Dubbe. Hij won in 2011 de Prijs voor de Nederlandse Dansdagen, in 2012 de prestigieuze BNG Bank Prijs voor Nieuwe Theatermakers en in 2014 de Scapino Productieprijs. In 2015 maakt Dubbe Infant, waarin hij op zoek gaat naar de puurheid van het kind in onszelf. De onbevangen blik waarmee een kind naar de wereld kijkt, biedt een betoverend perspectief op de manier waarop wij ons leven hebben ingericht. Hoe vinden we terug wat we hebben verloren tijdens het volwassen worden? Is er in ons moderne levensritme nog ruimte om die puurheid te omarmen?