Recensie: Starman van Sven Ratzke
9 april 2016, 10:48 | Linda
Het is moeilijk om een label te plakken op voorstellingen van Sven Ratzke. Idem voor Starman, een show gebaseerd op de nummers van David Bowie. Het is geen concert, het is geen musical, geen muzikaal cabaret: het is simpelweg topentertainment.
Starman bestond al voor de dood van Bowie in januari. Na zijn dood was er vanuit de theaters hernieuwde interesse in het boeken van Starman. Vanwege een volgeboekte tour naar Hamburg, Zürich, New York en verschillende steden in Australië, was het niet mogelijk om nog veel in Nederland te spelen. In Ratzkes woorden “dan hadden ze ons maar eerder moeten boeken”. Voor Tilburg maakt hij een uitzondering.
Wervelwind met glitters
Je gaat niet naar Starman voor het verhaal. Op zijn best is er een rode draad van absurde, door de tijd hoppende, psychedelische flodders. Ook de belofte “moet je die piano aan het eind van de avond zien; dan ligt die vól met kostuums” wordt niet echt waargemaakt. En het maakt allemaal niet uit. Ratzke sleept je mee en vertolkt de Bowie-nummers met tomeloze energie en intensiteit.
Het is wel handig om meer te weten over het leven van Bowie en zijn nummers te kennen. Anders gaan inside jokes soms verloren en het wordt ook moeilijker om echt te waarderen wat er muzikaal op het podium gebeurt. Starman heeft namelijk twee helden. De eerste is uiteraard Ratzke zelf. Zijn interpretatie en stemgebruik geven een extra glans aan de nummers. Het is moeilijk niet mee te gaan in zijn opzwepende performance of juist stilletjes te genieten van de mooie ballads. De tweede held is pianist Charly Zastrau die de nummers arrangeerde. Hij maakt dappere keuzes waardoor de iconische nummers van Bowie nog dynamischer worden en vol verrassingen zitten. Misschien dat de Bowie-purist even moet slikken, maar juist deze arrangementen maken de show zo gedenkwaardig.
Impro with a bite
Tijdens de voorstelling laat Ratzke ook zien dat hij ad rem is. Hoewel hij niet direct te boek staat als cabaretier, neemt hij bij Starman ruimte voor improvisatie. De hilariteit is compleet wanneer er na een paar denigrerende opmerkingen over de randstad ineens twee Amsterdammers te laat binnenkomen. Ook een kale man op de eerste rij (“Mijn broer. Nee, niet qua uiterlijk maar qua innerlijk”.) moet het op een leuke manier tijdens de show ontgelden. Met deze improvisatie, weet Ratzke het publiek mooi op zijn hand te krijgen en het zijn rustige momenten binnen de wervelwind van muzikale energie.
Ondanks de buitenlandse tour, is Ratzke in mei nog even in Nederland te zien.
