Recensie: De Uren door het ITA

27 oktober 2021, 22:56 | Jeroen

Regisseur Eline Arbo debuteert voor het Internationaal Theater Amsterdam met een interpretatie van Michael Cunninghams roman De Uren. Het boek verfilmt in 2002 door regisseur Stephen Daldry, met in de hoofdrollen Meryl Streep, Julianne Moore, en Nicole Kidman.

Klinkt als een flinke opgave om een stuk neer te zetten naar een roman en film met zoveel karakter en talent. Toch zijn de ingrediënten voor een interessant en intrigerend toneelstuk aanwezig om naast de roman en film te bestaan. En dat heeft Eline Arbo voor elkaar gekregen. Niet door een kopie te maken van de roman of de film, maar door het menselijke en kwetsbare element en daarnaast er een muzikale twist aan te geven.

De Uren

In het stuk volgen we een aantal uur in het leven van Viginia Woolf (Chris Nietvelt), Laura Brown (Ilke Paddenburg) en Clarissa Vaughn (Marieke Heebink). De tijd tikt voorbij in de vorm van het podium dat ronddraait, in het stilstaande middenvlak de rust van de verteller (Steven Van Watermeulen). Majd Mardo en Sinem Kavus verzorgen naast een aantal bijrollen de muzikale ondersteuning. Ze staan naast het speelveld met een drumcomputer, synthesizer en zingen met prachtige de soundtrack van het stuk (uit de serie Vikings door Agnes Obel).

De drie vrouwen leven in een ander tijdperk, in een ander leven maar zijn met elkaar verbonden door de decennia. Van de jaren twintig, veertig en negentig in de vorige eeuw verplaatst het zich volgens het roterende podium van verhaal naar verhaal. De pijn en het leed van de vrouwen is in elk verhaal gelijk. Ze voelen zich machteloos en ongelukkig.

Elke vrouw moet vechten om zich overeind te houden. Viginia Woolf schrijft vol overgave het boek Mrs. Dalloway, Laura Brown leest het om te ontsnappen aan haar realiteit, achter het fornuis en het opvoeden van overgevoelige haar zoontje Ritchie (Steven Van Watermeulen) en Clarissa maakt het zichzelf druk met het organiseren van een feest voor haar man Richard, de volwassen Ritchie die inmiddels een gearriveerd dichter is die aids heeft. De overgave van de vrouwen zorgt voor een intense dynamiek in het stuk. Dit wordt kracht bijgezet door het draaiende podium waar elke scene zich in soms hoog en dan weer lager tempo zich opvolgt. Aan elke verhaallijn kleeft een onvermijdbare tragedie. Wanneer ze zich uiteindelijk uiten, in een krachtige samenzang, komt alle emotie van de vrouwen los.

Conclusie

Eline Arbo heeft een intense en pulserende voorstelling op de mat weten te brengen. Ze heeft een inmiddels klassiek boek en film een interessante nieuwe insteekt gegeven. Meer gefocust op de emotie van de vrouwen, met subtiele hints en krachtige muziek. De scenografie van Pascal Leboucq zorgt voor de eerder genoemde dynamiek en de soundtrack gespeeld en gezongen door Majd Mardo en Sinem Kavus zorgen voor een onheilspellende sfeer.

Het acteerwerk is als altijd bij het ITA ensemble van hoog niveau. Chris Nietvelt weet met haar gestresst en kettingrokende spel de onderdrukking prachtig vorm te geven. Ilke Paddenburg is in haar rol de meest verrassende wat mij betreft. Ze zegt eigenlijk weinig, maar haar acties spreken des te meer. Geïllustreerd door een wanhopige kus met de buurvrouw (Sinem Kavus) en een zelfmoord poging in een badkuip. Marieke Heebink toont een mooi staaltje ‘overacting’. Ze schreeuwt zich door de voorstelling heen en land na verwoede pogingen Richard te redden alsnog in de ellende.

De Uren is vanaf 10 februari 2022 weer te zien in de Stadsschouwburg Amsterdam. Check de hier speellijst voor tickets.



Share |

Gerelateerde artikelen