Recensie: Wish You Were Here
15 december 2011, 17:47 | Jeroen
Afgelopen dinsdag was de tweede editie van ‘Wish you were here’ van toneelgroep Amsterdam. In de stadsschouwburg werd het stuk: ‘Simon’ van Judith Herzberg gelezen. Iets dan normaliter alleen achter gesloten deuren gebeurt.
De opzet was simpel. Verzamel een groep acteurs en laat ze een toneelstuk voorlezen. De uitvoering ligt wat gevoeliger. Als acteur van naam is het dapper dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen.
En wat een acteurs van naam: Gijs Scholten van Aschat, Kitty Courbois, Chris Nietvelt, Fedja van Huêt, Tamar van den Dop, Hugo Koolschijn, Frieda Pittoors, Jacob Derwig, Celia Nufaar, Janni Goslinga, Charlie-chan Dagelet, Marwan Chico Kenzari, Vanja Rukavina en Felix Burleson. Een ensemble als dit vindt je niet vaak op een podium samen. En dat voor een experiment! Waarschijnlijk ligt daar de aantrekkingskracht. Gewoon beginnen en kijken waar het eindigt. Voor veel gelouterde acteurs iets wat niet in het drukke schema past. Ook helpt het dat het een toneelstuk is van Judith Herzberg en het derde in de trilogie over de nasleep van de tweede wereldoorlog. De legendarische stukken ‘Leedvermaak’ en ‘Rijgdraad’ gingen ‘Simon’ voor. Deze was echter nog nooit in Nederland op de bühne te zien.
Wat er allemaal gebeurt tijdens het optreden is een gevolg van het experiment. Het tempo ligt vaak te hoog, zodat de regisseur moet ingrijpen en er even opnieuw moet worden gestart met een scene. Je ziet duidelijk het verschil tussen heel fysieke acteurs en acteurs die het veel meer bij zichzelf houden. Hoewel er weinig bekritiseerd wordt is het duidelijk bij wie welke aandachtspunten liggen. Sommige houden zich strikt aan de opdracht, namelijk het oplezen van de tekst en andere ‘spelen’. Men laat zich beïnvloeden door de tekst. Iets wat heel natuurlijk is en in spel zeker belangrijk, maar voor dit experiment niet de bedoeling. Maar de mix maakt het juist interessant en de fouten horen bij het experiment.
Bij mij rees de vraag: Is het leuker voor de toeschouwer de fouten te zien, acteurs risico’s te zien nemen of een kant en klaar toneelstuk met alle toeters en bellen. De reis naar het resultaat is eigenlijk net zo, zo niet leuker. Dat is voor mij het antwoord en met mij ook voor Judith Herzberg. In het interview na de voorstelling gaf ze aan de combinatie van spelen en oplezen mooi te vinden. Dat omdat het niet af is maakt het voor haar juist interessant.
Nog iets moois wat Judith zei wil ik jullie niet onthouden. De vraag was waarom die oorlog (tweede wereldoorlog) toch nog steeds onderwerp van gesprek is. Judith antwoordde dat er geen andere oorlog in Nederland is geweest sindsdien en men zich altijd afvraagt hoe men zich zelf in de oorlog zou hebben gehouden.
