Recensie: Gloria

15 september 2013, 11:06 | Jeroen

De Chileense regisseur Sebastián Lelio is met een internationale doorbraak bezig met Gloria. Hij biedt ons, samen met co-scenarist Gonzalo Maza een openhartige karakterschets van een gescheiden vrouw op middelbare leeftijd die worstelt met de richting die ze aan haar leven wil geven en vooral met de relatie die ze opbouwt met een eveneens gescheiden man. Lelio en Maza laten ons zien dat beide partners ondanks hun levenservaring nog steeds veel van de valkuilen van relaties niet kunnen vermijden.

De juiste signalen

Gloria gaat graag naar dansavonden waar veel vrijgezellen van middelbare leeftijd komen. Ten eerste omdat ze erg van dansen houdt en ten tweede omdat ze wel een nieuwe man wil ontmoeten. Ze is twaalf jaar geleden gescheiden en haar ex-man is hertrouwd, haar kinderen zijn volwassen en hebben haar niet meer nodig. Het is al met al tijd om nog een poging te wagen iets voor haar zelf op te bouwen. Ze zorgt dan ook dat ze de juiste signalen afgeeft aan de mannen op de dansvloer en begint uiteindelijk een relatie met Rodolfo.

Hij is recent gescheiden en lijkt oprecht dolgelukkig dat hij het met een vrouw als Gloria heeft weten aan te leggen. Hij heeft twee dochters die hij als zeer afhankelijk omschrijft. Zowel die dochters als zijn ex-vrouw zijn nog financieel en emotioneel afhankelijk van hem. Ze zijn de antithese van Gloria, een energieke, vrije en avontuurlijke geest. De dochters en ex-vrouw lijken op een afstandje met haar te vechten om de controle over Rodolfo, een strijd die hun prille relatie onder grote druk zet.

Frances Ha op middelbare leeftijd

Zoals de titel al aangeeft, is Gloria een film die zich volledig richt op de karakterschets van zijn hoofdpersoon. Gloria is een mooi, rond en origineel personage dat een invoelbare worsteling voert tijdens de film. Gloria is een beetje een Frances Ha van middelbare leeftijd; iemand die moeite heeft om haar leven in een positieve richting te duwen of zelfs maar te bedenken welke richting dat moet zijn. Bij beide personages doet dat gelukkig niets af aan de energie waarmee ze allerlei richtingen uitproberen.

Zodra de relatie tussen Gloria en Rodolfo in de problemen komt, neemt Gloria haar toevlucht tot drank en drugs. Ze gaat met andere woorden ongeveer even goed met de problemen om als de gemiddelde puber. Nu is dat een observatie die al wel vaker gedaan is: met de jaren moet de wijsheid komen, maar daar blijkt in werkelijkheid vaak bar weinig van. Opvallend is daarbij ook dat Gloria, die in eerste instantie zo onafhankelijk lijkt, een relatie met een man zo belangrijk vindt dat ze zelfdestructief gedrag vertoont zodra die in gevaar komt.

Een weeffout in de karakterschets

Waar voor Frances Ha de relatie met haar beste vriendin het belangrijkst was, lijkt Gloria praktisch geen vrienden te hebben. Het gebrek aan vrienden is een weeffout in het verhaal die de karakterschets een beetje onderuit haalt. Iemand die in eerste instantie zo levendig wordt neergezet dat ze het niet kan laten om met muziek mee te zingen en niets liever doet dan dansen, blijkt bij nadere beschouwing vooral thuis te zitten als ze niet op mannenjacht is. De enige keer dat we Gloria een hobby zien proberen, is wanneer ze aan de yoga-les van haar dochter deelneemt. Haar onbewuste afhankelijkheid geeft haar misschien de nodige kwetsbaarheid, maar het doet voor mij ook af aan de innerlijke kracht van het personage.



Share |

Gerelateerde artikelen