Recensie: Verbrechen
7 november 2013, 10:42 | Jeroen
De serie Verbrechen naar de boeken van Ferdinand von Schirach. Net als in de boeken gaat het niet, zoals bij klassieke misdaadseries, om het oplossen van de zaak, maar wordt het verhaal achter de misdaad getoond. Von Schirach beschrijft misdaden, waarmee hij in zijn praktijk geconfronteerd wordt. Misdaden gepleegd door gewone mensen die op zeker moment ontsporen. Net als in de boeken gaat het niet, zoals bij klassieke misdaadseries, om het oplossen van de zaak, maar wordt het verhaal achter de misdaad getoond.
Josef Bierbichler speelt de hoofdrol als de briljante advocaat Friedrich Leonhardt die personen uit alle lagen van de bevolking tot zijn clientèle mag rekenen. Werkzaam in het strafrecht heeft hij de taak om de daden zodanig in beeld te brengen dat zijn cliënten een zo licht mogelijke straf krijgen.
De serie bestaat uit zes op zichzelf staande verhalen. De een interessanter dan de ander moet ik zeggen. Het begint goed met de aflevering Noodweer. Een man zit op een bijna verlaten station in Berlijn. Twee Neo-nazi uitziende gasten lopen al bier drinkend en mensen lastigvallend door het station. Dan stuiten ze op de opvallend stil zittende man. Een van hen spreek hem aan. De man verroert geen vin, staart stoïcijns voor zich uit. Dan pakt de Neo-nazi een mes en begint ermee in het gezicht van de man te zwaaien. Nog steeds verroert de man zich niet. Geïrriteerd door het gebrek aan aandacht snijdt de Neo-nazi de man in zijn borst, waarop de man opstaat en in een vloeiende beweging de Neo-nazi het mes afneemt en hem met drie ferme stotend het mes in zijn hart werkt. De andere Neo-nazi gast, met honkbal knuppel, valt de man aan. In één beweging draait de man zich om en met een vechtsport actie veroorzaakt hij een hartstilstand bij de honkbalknuppel zwaaiende Neo-nazi. De twee vallen dood neer.
Advocaat Leonhardt wordt gebeld door een advocatenkantoor uit Berlijn. De man in het station had blijkbaar een kaartje van het kantoor in zijn zak en Leonhardt wordt gevraagd de man te vertegenwoordigen. Aangekomen in op het politiekantoor in Berlijn treft Leonhardt de man nog altijd zwijgend aan. De man is een mysterie voor de politie. Zijn kleding is maatwerk en dus niet te traceren, in zijn zak had hij een buskaartje zakdoek, appel, sigaretten en het kaartje van het advocaten kantoor. Hij zit inmiddels enkele dagen vast zonder een woord te hebben gezegd. Wie is de man, waar komt hij vandaan en waarom zegt hij niks?
Niet alle afleveringen zijn zo mysterieus als de eerste en zeker ook niet zo spannend. De kwaliteit van de scripts verschillen nogal. Vooral de aflevering De Egel is slecht te noemen. Hoewel het waargebeurde verhalen zijn lijkt het erop dat von Schirach zijn slechte geheugen compenseert met een rijke fantasie. De acteerprestaties zijn afhankelijk van de scripts en het zou dus niet eerlijk zijn de acteurs hierop af te rekenen. De makers hebben geprobeerd met flitsende beelden en cut-ins in jaren zeventig stijl de boel wat op te fleuren, maar het voegt niks toe aan de beleving van de serie.
Zoals ik wel vaker aangeef is het wel weer eens wat anders dan de Amerikaanse meuk. Best de moeite waard voor een aantal afleveringen, vlak voor het slapen gaan. Het helpt in ieder geval bij slapeloosheid.
