Recensie IFFR: Tres D
2 februari 2014, 20:16 | Jeroen
De meest toepasselijke film die draaide op het IFFR dit jaar is helaas niet de beste. Tres D speelt zich in zijn geheel af op het filmfestival van Cosquín in Argentinië. Dit kleine plaatsje biedt sinds enkele jaren onderdak aan een onafhankelijk filmfestival dat vooral publiek en filmmakers uit het nabijgelegen Cordóba aantrekt. Zo ook aspirant-filmmaker Matiás die voor de festivalorganisatie interviews opneemt met filmmakers die op het festival te zien zijn.
Zo krijgt hij – en wij als publiek natuurlijk ook – de visie op film van de geïnterviewden voorgeschoteld. Daarbij komen uitspraken langs over het vermengen van fictie en documentaire en het vermijden van de “festival-template” voor een film. Wat met dat laatste precies bedoeld wordt, blijft onduidelijk, maar wel duidelijk is dat regisseur en schrijver Rosendo Ruiz het advies van zijn collega’s ter harte genomen heeft. Het fictieve verhaal van Matiás wordt verteld terwijl hij een soort documentaire over het festival maakt. Op een gegeven moment interviewt hij zelfs een man die eenzelfde documentaire in het echt maakt, en zo worden de diëgetische lagen steeds verder met elkaar verweven.
Het verhaal van Matiás is dat van een zoekende jongeman die probeert zijn eigen film opgestart te krijgen terwijl hij voor het festival werkt. Ondertussen blijkt zijn relatie met een niet aanwezige vriendin te eindigen, deelt hij het bed met een filmproducente die geïnteresseerd is in zijn script, zit hij achter een bezoekster van het festival aan en bloeit iets op tussen hem en een vriendin en ad-hoc-assistente genaamd Mica. Dit klinkt verwarrender dan de film in werkelijkheid is, maar toont wel goed hoe weinig keuzes Ruiz maakt in zijn script.
Uiteindelijk loopt de film dan ook compleet vast in clichématige dialogen en romantische ontwikkelingen die je van mijlenver ziet aankomen. Tres D probeert te veel te zijn: een uitgebreid fictief verhaal, de documentaire over het festival en de metafictie die tot stand komt door het samenbrengen van beide. Het resultaat is dat de film heel gelaagd is, maar op geen enkel niveau echt goed werkt, omdat de uitwerking onvolledig en clichématig is.
