Recensie: Ain't them Bodies Saints

25 maart 2014, 12:03 | Jeroen

We vallen midden in een ruzie tussen de jonge geliefden Ruth Guthrie (Rooney Mara) en Bob Muldoon(Casey Affleck) in de eerste scène van Ain’t them Bodies Saints. Het is een gewaagde opening van de eerste speelfilm van David Lowery, die ook het script schreef, maar het begin past goed bij de rest van het verhaal. We zien hier namelijk het midden en het einde van een langer verhaal, waarvan het begin ontbreekt. De suggestie wordt gewekt dat er dramatische gebeurtenissen ten grondslag liggen aan het verhaal dat we zien, maar we worden nooit helemaal op de hoogte gebracht van wat dat nu is. Opmerkelijk genoeg is dat helemaal niet frustrerend.

Ruth en Bob zijn niet alleen geliefden, ze zijn ook aan elkaar gelieerd via een oudere man genaamd Skerritt (Keith Carradine). Deze man lijkt een soort van pleegvader voor hun en enkele anderen te zijn en is in ieder geval degene die hun op het slechte pad heeft gebracht. Want het stel leeft van de misdaad. Ain’t them Bodies Saints heeft veel weg van de klassieke Bonnie and Clyde van Arthur Penn uit 1967. Beide films gaan over een stel dat zich met misdaad inlaat, spelen zich overwegend in Texas af aan het begin van de twintigste eeuw en het kleurenpalet van beide films bestaat overwegend uit bruintinten. Daarmee lijkt de toon van het verhaal wel gezet.

Complex en gelaagd

Na de ruzie zien we Ruth en Bob in hun auto zitten tijdens een romantisch moment; Bob pratend tegen het ongeboren kind in Ruths buik. Dan verschijnt een figuur buiten de auto en verandert de stemming. Bob neemt afscheid en Ruth gaat achter het stuur klaar zitten. Wat de misdaad is die ze samen met Freddy, een derde pleegkind van Skerrit, plegen wordt nooit duidelijk. Ook komen we niet te weten wat er misgaat, maar mis gaat het, want in de volgende scène zitten de drie midden in een shoot-out met de politie. Freddy wordt doodgeschoten en Ruth raakt de politieagent Patrick Wheeler in zijn schouder.

Wat volgt, is een complex en gelaagd, maar verrassend bescheiden verhaal. Ruth ontloopt een gevangenisstraf, omdat Bob de schuld op zich neemt. Hij ontsnapt echter na enkele jaren, vastberaden om zich met zijn gezin te verenigen. In enkele zeer warme scènes zien we Ruth hun dochter opvoeden terwijl de politieagent Wheeler naar de twee dames graviteert, ondanks het verleden. Bob heeft ondertussen de grootste moeite om zijn gezin te bereiken vanwege de jacht die op hem gemaakt wordt door de politie en vijanden uit het verleden. Hij wordt bovendien subtiel tegengewerkt door de sinistere Skerritt.

Geen grote romatische gebaren, geen bloedlust

Ain’t them Bodies Saints is zowel een romantische film, als een psychologische thriller met korte actiescènes, maar het is geen van die dingen heel nadrukkelijk. Wheeler verleidt Ruth niet met grote romantische gebaren, maar hij verleidt haar wel degelijk. Als er bloed vloeit dan is het geweld dat eraan voorafging niet grafisch in beeld gebracht en er al helemaal geen sprake van bloedlust. Zelfs, zoals ik al opmerkte aan het begin van dit stuk, de gebeurtenissen uit het verleden die veel van het handelen van de personages bepalen worden niet uit de doeken gedaan. Alles aan de film is daarmee bescheiden.

Dit geldt ook voor de ideeën die naar boren gebracht worden. Wheeler is de stem van de rede wanneer hij stelt dat mensen zijn wie ze zijn en doen wat ze doen. Hij is zelfs bereid om de mensen die hem zeer ernstig verwondden te vergeven. Daarmee zien we in Ain’t them Bodies Saints bepaald niet het cynische mensbeeld terug van films als Bonnie and Clyde waarin iemand uit verveling aan het moorden en stelen kan slaan. In de film van Lowery neemt niemand voor zijn plezier een wapen in de hand.

Zouteloos maar smakelijk

De terughoudendheid die Lowery betracht, heeft ook nadelen. Erg heftig of schokkend wordt zijn film nooit en dat is even wennen na films als 12 Years a Slave en The Wolf of Wall Street waarin kwaliteit gepaard gaat met heftige, dan wel spectaculaire scènes. Rooney Mara speelt haar moederrol bijvoorbeeld gedeeltelijk met veel warmte, maar ook met terughoudendheid. Af en toe lijkt ze bij dat laatste over het randje te gaan en komt ze bijna ijzig over. Zo is het met de hele film: terughoudendheid lijkt te leiden tot afstandelijkheid. Maar het is alsof je altijd eten met heel veel zout hebt gegeten en daar dan plotseling mee stopt. Eerst lijkt het eten helemaal geen smaak meer te hebben, daarna ga je juist de andere smaken dan zout weer proeven.



Share |

Gerelateerde artikelen