Recensie: Imagine Film Festival
14 april 2015, 10:58 | Jeroen
Twee films zag ik gister op het festival. ‘s Morgens viel de keuze op een van de twee Griekse films op het festival The Winter (O heimonas). Als twee films koos ik voor de horror komedie uit de VS Clinger.
In het EYE gebouw aan het IJ is het lekker vertoeven. De omgeving is heel relaxt en het uitzicht zo mogelijk nog rustgevender. De zon glinstert in het water. De pont van Amsterdam Centraal Station naar Noord. De toeristen in van die platte rondvaartboten en de plezierbootjes varen voorbij met op de achtergrond het centrum van Amsterdam, terwijl ik een goede cappuccino drink. Dan begint de eerste film van de dag alweer. Je zou bijna vergeten dat hier een Film Festival is.
De kleinste zaal is het podium voor een vroege voorstelling van The Winter. De regisseur Konstantinos Koutsoliotas en producent Elizabeth E. Schuch zijn er ook deze ochtend. We krijgen een korte inleiding van iemand van het festival en Konstantinos dankt ons dat wij ondanks het vroege uur toch met zovelen zijn komen opdagen.
The Winter
De openingscredits tonen direct een onderliggende laag die mij de hele film bij blijft. De Griekse staatsschuld. Stapels rekeningen en betalingsherinneringen. De torenhoge schulden zijn reden voor Niko (Vangelis Mourikis) om Londen te verlaten.
Al telefonerend met zijn moeder komen we er achter dat hij een vriendin en een baan had. Hij laat zijn moeder echter in de waan dat alles fantastisch gaat. Dit is een terugkerend thema. Zijn moeder belt en hij liegt erop los. Zo liegt hij er ook op los wanneer schuldeisers hem constant bellen.
Niko besluit terug te keren naar zijn geboorteplaats. Naar het huis van zijn vader. We zien in flashbacks hoe Niko opgroeide in zijn ouderlijk huis. Het huis waarmee we in het begin van de film kennis maakte. Een oude man achter zijn naaimachine die verdwijnt verteld ons dat hij gestorven is.
Een zorgeloze jeugd heeft hij niet gehad. Er zijn weliswaar leuke herinneringen, ze veranderen al snel van toon. Zijn vader is een dromer, houd niet van werken en zeker niet voor een baas. Uiteindelijk verlaat zijn moeder het huis. Want daar draait het in de film over. Het huis.
Het is een huis vol mysteries zo lijkt het. Het geluid van ratelslangen in de nacht, krakende deuren en trappen en schimmen die verschijnen. Niko laat zich er niet door verjagen. Hij gaat juist op onderzoek uit. Hij wil weten wat er met zijn vader is gebeurd.
En visueel mooie film. Bestempeld als Fantasy film, denk ik toch dat het eerder een drama film is. Er zijn best wat effecten te vinden in de film, maar deze beperken zich tot een animatie en enkele spookachtige verschijningen. Omdat ze ook nog eens in dromen en flashbacks voorkomen geldt dat voor mij niet als Fantasy. Mooi verhaal over een jongen op zoek naar zijn verleden.
Na de film een snelle plaspauze en dito jus d’orange om naar de tweede film van de dag te gaan. Op een festival kom je om aparte films te zien. Films die je niet in een Pathé bioscoop vind en zelfs niet in een Filmhuis. Clinger is echt zo’n film. Een low budget film, waar de makers hun hart en ziel in gestoken hebben.
Clinger
Fern (Jennifer Laporte) is een doorsnee Amerikaanse tiener. Ze wil door middel van sportieve prestaties naar een belangrijke College, MIT. Voor de prestatie moet ze veel trainen. Dan wordt ze echter verliefd op Robert en dat gooit roet in het eten.
Robert (Vincent Martella) is een grappige nerd, die speciaal voor haar een liedje schrijft en elke week viert hij hun samenzijn door haar een teddybeer te geven. Hoewel dit vrij standaard lijkt is de manier waarop met veel ‘tongue in cheek’ humor in elkaar gezet, waardoor het niet verveeld.
Hij draaft flink door in zijn adoratie en dit lijkt Fern wat te veel te worden. Ze besluit het uit te maken op aanraden van haar oudere zus. Fern’s beste vriendin Moe (Shonna Major) is het daar niet mee eens, ze vind het wel schattig. Moe maakt de hele film super grappige opmerkingen, die telkens weer seksistisch starten om totaal onschuldig te eindigen.
Met een zwartgallige constructie met twee guillotines wil Robert Fern vertellen dat hij van haar houd. Fern wil het die avond uit maken en dat doet ze op het moment dat Robert zijn liefde verklaart. Hij schrikt en valt onder de guillotine. Zijn hoofd vliegt door de lucht in de handen van Fern.
Iedereen is in rouw op school. Ook hier wordt op een grappige manier gebruik gemaakt van het overdreven sentiment dat je vaak in Amerikaanse films en op televisie ziet. De populaire cheerleader werpt zich op als weldoener en de gemeenschap rouwt, waar iedereen eigenlijk meer met zichzelf dan anderen bezig is.
Ondanks zijn dood is Robert nog niet klaar met Fern. Zijn doorzettingsvermogen lijkt te werken en Fern valt weer voor hem. Wanneer ze dan op een romantische avond met elkaar naar bed willen vloeit het bloed rijkelijk en lijkt een toekomst voor de twee niet in de sterren. Dit wil Robert echter maar moeilijk aanvaarden. Wat volgt is een epische strijd tussen het dodenrijk en mensheid. Nou ja episch binnen het beperkte budget dan natuurlijk.
Een heerlijke film. De film bewijst dat goed acteerwerk en een grappig script slechte special effects en zeer gebrekkige montage doet vergeten.
Echt een leuke dag op het Imagine Film Festival.
