Recensie: Midnight in Paris
14 september 2011, 18:29 | Jeroen
Zijn Europese periode heeft dan eindelijk de film opgeleverd waar ik op zat te wachten. Het zat eraan te komen met goede films als: ‘Match Point’ en ‘Vicky Cristina Barcelona’. Ook ‘Cassandra’s Dream’ en ‘You Will Meet a Tall Dark Stranger’ waren prima, maar met deze film heeft Woody Allen weer een film van formaat afgeleverd.
After Midnight Paris is Magic
Gil (Owen Wilson) en zijn verloofde Inez (Rachel McAdams) zijn met zijn schoonouders mee op een zakenreis in Parijs. Hij is een succesvol scriptschrijver in Hollywood, maar ziet zichzelf meer als romanschrijver in Parijs. Zij ontmoet bij toeval haar oude liefde Paul, die met zijn intellect haar hart weer sneller doet kloppen. Wanneer na een avondje uit met Paul en zijn echtgenote Carol, Gil besluit te gaan wandelen door nachtelijk Parijs om inspiratie op te doen, gebeurt er iets eigenaardigs. Hij belandt in het door hem zo geliefde Parijs van de jaren twintig. Hier ontmoet hij beroemde schrijvers als F. Scott Fitzgerald en Ernest Hemingway en ziet hij legendes als Col Porter en Josephine Baker optreden. De volgende morgen weet hij niet of het een droom of werkelijkheid was. Hij probeert Inez van zijn nachtelijk avontuur te vertellen, maar haar gedachten zijn bij de dansavond met Paul. Gil is vastberaden zijn droom de volgende avond opnieuw te beleven. Hij neemt Inez mee naar de plek waar “het” gebeurde. Er gebeurt dit keer niks en ze druipt af. Is dit het einde van de droom en van de relatie?
Woody Allen weet zijn vroege werk met zijn ‘tussen periode’ op sublieme wijze te combineren in ‘Midnight in Paris’. De basis is gelijk gebleven. Liefde en overspel. De nieuwe twist is fantasie en nostalgie. En het werkt!
De tussen periode die ik bedoel wordt gekenmerkt door films als: ‘The Purple Rose of Cairo’, ‘Radio Days’, ‘Bullets Over Broadway’, ‘Sweet and Lowdown’ en ‘The Curse of the Jade Scorpion’, waarin de hang naar nostalgie en fantasie groot is. Zijn minst succesvolle werk, maar door het samen te laten smelten met zijn vroege klassiekers ‘Annie Hall’, ‘Manhattan’ en ‘Zelig’ valt alles op zijn plaats.
Het zal duidelijk zijn dat de elementen die terugkomen in de film als nostalgie, fantasie, maar zeker ook de realistische basis en scherpe dialogen mij aanspreken. De film raakt precies de goede snaar.
Een film die je moet gaan zien! In februari bij de ‘Oscars’ hoop ik dat de film naar waarde wordt ingeschat en meerdere beeldjes mee naar huis mag nemen.
Vanaf morgen in de bioscoop.
