Recensie: Klaxons in Melkweg
22 november 2014, 13:03 | Jeroen
Vorige maand maakte Klaxons uit Londen, Engeland bekend dat hun huidige tournee de laatste zou zijn. Gaat de band dan uit elkaar? Het schijnt van niet. Nadat de tweet de wereld in geholpen werd, berichtte de band later op de dag “After what we announced earlier we would like to comfort we are still looking forward to playing Mexico, Russia and Japan next/this year ❤️” Dus tja, zeg het maar. Wellicht dat ze stoppen met toeren, maar wel doorgaan met platen maken. Al stoppen ze dus niet helemaal, want ze willen nog redelijk wat landen aan doen dit/volgend jaar. Wie het weet mag het zeggen! Afgelopen woensdag stond de band in ieder geval in de Oude Zaal van de Melkweg, tijdens hun (wellicht dus!) laatste optreden in ons land. Met werd een mooie avond, want Klaxons live is nog altijd van zeer hoog niveau. Dit terwijl het laatste studiowerk Love Frequency op z’n zachts gezegd een beetje erg tegen viel.
Fenech-Soler
De avond wordt om klokslag 20:00 uur geopend door het voorprogramma Fenech-Soler uit Northamptonshire, Engeland. Deze electropopband staat onder de bezielende leiding van de charismatische frontman Ben Duffy en bestaat verder uit Ross Duffy, Andrew Lindsay en naamgever Daniel Fenech-Soler op basgitaar. De band oogt als een ijdele club heren, die tot net voor het concert begon voor de spiegel heeft gestaan om er zo strak en hip als mogelijk uit te zien. Zo is de muziek ook, want het klinkt allemaal erg commercieel. Wel staat Fenech-Soler straks te spelen, want ze zijn op geen foutje te betrappen en het geluid staat ook subliem afgesteld in de matig gevulde Oude Zaal van de Melkweg. Het zwaartepunt van de speelde nummers ligt bij het vorig jaar verschenen tweede album van de band, Rituals. Stuk voor stuk prima radioliedjes die door het enthousiasme van Ben Duffy best nog wel aardig klinken ook. Het is alleen veel van hetzelfde en daar moet je wel zin in hebben en van houden. Het vroeg gearriveerde publiek wordt er in ieder geval flink bij betrokken en de handjes gaan verschillende malen de lucht in. Dat Fenech-Soler niet hun best doet kan ze in ieder geval nooit verweten worden.
Klaxons
Even na 21:00 uur gaan de lichten in de iets voller gestroomde Oude Zaal uit, de spots op op de bühne aan en wordt In the Air Tonight, de debuutsingle van Phil Collins, ingestart. Het is de opmaat naar een aanzienlijk heftigere track van de band zelf: het uiterst dansbare Atlantis to Interzone, waar de band als zo vaak, dus ook vanavond, een concert mee aftrapt.
De podiumpresentatie van Klaxons is om door een ringetje te halen. Bassist/zanger Jamie Reynolds, toetsenist en co-zanger James Righton, gitarist Simon Taylor-Davis en drummer George Latham zijn alle vier geheel in het wit geheuld en ook op het podium zelf is veel wit. Zo zijn de versterkers wit, zijn de keyboardstandaarden wit gespoten en is zelfs het gehele drumstel van een laag witte verf voorzien. Het ziet er fantastisch uit!
Ook de setlist mag er zeer zeker wezen, al komt het tweede album Surfing the Void er met slechts twee gespeelde liedjes er een beetje karig vanaf. Enkel Flashover, welke als tweede wordt gespeeld en Echoes, als laatste liedje van de reguliere set komen voorbij. Toch zonde, want met Venusia, Valley of the Calm Trees en Twin Flames staan er toch nog minimaal drie niet verkeerde liedjes op die plaat.
Van het afgelopen zomer verschenen Love Frequency wordt, zoals je mag verwachten bij een promotour, meer gespeeld. De singles There Is No Other Time, Show Me A Miracle en A New Reality, als eerste liedje van de toegift, komen voorbij, alsmede Invisible Forces, Atom To Atom en één van de hoogtepunten in de toegift, Children of the Sun.
Het best is het debuutalbum Myths of the Near Future vertegenwoordigd, waar liefst zeven liedjes van gespeeld worden. Vanzelfsprekend komen de singles Golden Skans, Gravity’s Rainbow, Magick, het eerder genoemde Atlantis to Interzone en het laatste liedje dat de band speelt: Grace-cover It’s Not Over Yet voorbij. Maar daarnaast speelt de band ook ijzersterke uitvoeringen van Myths of the Near Future-opener Two Receivers, de Franse single As Above, So Below en het jagende Four Horsemen of 2012.
Vooral deze set liederen laat horen dat Klaxons live een geweldige band is, waarvan het eeuwig zonde zou zijn als ze het voor gezien houden. Je kunt ze op elk feestje er immers gemakkelijk bijhebben en ook in de Oude Zaal van de Melkweg wordt een bijzonder goed optreden gegeven.
Wellicht is de band anno 2014 minder relevant, want het lukt ze immers niet om de Oude Zaal goed gevuld te krijgen (het balkon blijft bijvoorbeeld dicht), terwijl ze tijdens hun vorige tournee in 2010 nog the Max van hetzelfde zalencomplex aandeden en wél vol kregen. En ook toen werd het dak er ouderwets vanaf geblazen!
Koester dus maar vooral de live-herinnering aan Klaxons en laten we hopen dat ze in the near future het toeren gaan missen en ons kikkerlandje nog eens aan komen doen. Bij voorkeur op een festival in een tent, want daar komt de band live toch wel het allerbest tot zijn recht.
Indien dit niet het geval is die je er goed aan om de komende tijd naar Mexico, Rusland of Japan te gaan, want de band heeft beloofd de komende tijd daar sowieso nog een optreden te gaan geven.
Fotografie: Sebastiaan van Denzel © – Motjekèke
Setlist Klaxons @ Melkweg
Atlantis to Interzone
Flashover
Gravity’s Rainbow
There is No Other Time
Show Me a Miracle
As Above, So Below
Golden Skans
Invisible Forces
Two Receivers
Magick
Atom to Atom
Echoes
New Reality
Four Horsemen of 2012
Children of the Sun
It’s Not Over Yet
