Interview: Blood Red Shoes
15 juli 2011, 13:49 | Jeroen
ZUBB sprak Blood Red Shoes voordat ze het podium opgingen tijdens het PopHotSpot zomerfestival op de Grote Markt in Den Haag. Ze vertelden o.a. over het ontstaan van de band, de toekomst en nieuw materiaal.
Wat vinden jullie van Den Haag?
Laura: We zijn hier al een aantal keer eerder geweest. Het is niet helemaal nieuw voor ons. Jullie café’s op de Grote Markt vinden we echt te gek. We hebben de hele nacht doorgereden om hier te komen en hebben niet erg veel kunnen slapen. Alleen een soundcheck gedaan en gelijk naar het hotel om een aantal interviews te doen.
Steven: Ja, dat was het wel zo’n beetje. De laatste keer dat we hier waren hebben we wel wat van Den Haag gezien, maar nu zit het er even niet in.
Hoe is Blood Red Shoes eigenlijk bij elkaar gekomen?
Steven: We zaten beide in verschillende bands. We vonden elkaars band te gek, hadden vaak email contact met elkaar en op een dag besloten we om een keer te spelen bij een jamsessie. Gewoon als vrienden om te kijken wat er zou gebeuren. We hadden een liedje waar we mee aan de slag gingen en meteen was er een soort chemie. De week erna volgde er een optreden en groeide het. De mensen vonden het te gek.
Is de band altijd bij jullie twee gebleven?
Laura: In eerste instantie wilde we wel nog meer mensen in onze band, maar daar hebben we eigenlijk niets meer mee gedaan. Na een tijdje was onze chemie zo goed dat als er iemand bij zou komen het niet meer zou werken. Dat zou juist het meest essentiële binnen de band verstoren.
Steven: Als de chemie er is dan moet je dat behouden. We hadden zoiets van: we blijven gewoon lekker spelen en vinden wellicht wel wat muzikanten tijdens de optredens, maar dat gebeurde niet.
Laura: Yeah…Het werkte gewoon goed tussen ons.
Steven: We hadden ook niet echt een plan. Na een tijdje schreven we veel meer liedjes dan in een set zou passen en daarvan afwijken zou stom geweest zijn. We bleven met z’n tweeën werken en we klonken na verloop van tijd steeds groter. We wilden ook niet als een kleine garage band klinken, maar als een volledige rockband.
Wat waren de belangrijkste invloeden op jullie nieuwe album ‘Fire Like This’?
Laura: Veel dingen eigenlijk! Queens of the Stone Age en AC/DC, waar we vroeger veel naar geluisterd hebben. Datgene wat voor ons altijd interessant was, zoals alternatieve rock en Amerikaanse rock, heeft ons beïnvloed in onze jeugd. We keken ook veel David Lynch films. Onze omgeving, het leven in Byron en de kust waar we opgegroeid zijn, hebben we ook min of meer verwerkt in ons nieuwe album. Maar het is vreemd, ook al hebben we dit album pas twee jaar geleden opgenomen, het voelt toch alsof we een soort van oud materiaal spelen.
Steven: We zijn op dit moment een nieuw album aan het schrijven dus we zijn daar nu enorm mee bezig. ‘Fire Like This’ is eigenlijk al weer oud nieuws voor ons. Zeker als je nu terug denkt aan de inspiratie van toen en dat vergelijkt met waar we nu mee bezig zijn. Dit is echt weer iets nieuws en anders.
Dus er komt snel een nieuw album uit?
Laura: Ja, we hebben al een hoop nieuw materiaal liggen. Alles wat we nu spelen van het onlangs verschenen album voelt voor ons als oud materiaal. En het nieuwe album wordt ook weer erg energiek en spannend. We moeten alleen meer plannen maken om alles op te kunnen nemen.
Gaan we vanavond nog nieuw materiaal te horen krijgen?
Steven: Nee, dat doen we eigenlijk nooit. We houden het echt even vast tot het juiste moment is aangebroken om het album uit te brengen en het dan ook in één keer live te gaan spelen. We zijn op dit moment redelijk ver met het opnemen van een paar liedjes, maar we zijn zo druk dat dit allemaal tussen de bedrijven door moet gebeuren. We zijn van plan om ergens nog even een rustpauze te nemen, zodat we ons in Brighton kunnen focussen op het uitbrengen van de nieuwe plaat.
Vinden jullie zoveel touren niet zwaar?
Laura: Het kan zeker heel zwaar zijn, en soms heb je niet echt goed in de gaten dat je ook moeten genieten. Dan ga je op in alle drukte waardoor je echt krankzinnig lijkt te worden. Je moet elke dag een beetje je ruimte proberen te vinden. Het moeilijke is dat je tijdens een tournee elke gig weer nieuwe mensen ontmoet en steeds op een nieuwe plek bent. Elke avond is een feestje en dat is niet makkelijk, want je slaapt en eet niet goed. Uiteindelijk gaat dit z’n tol eisen en tot irritaties leiden. Je moet dan tegen jezelf kunnen zeggen: ‘OK. Nu blijf ik op mijn hotel kamer en ga ik eens goed eten.’ Wat het daarna ook aangenamer maakt om te touren. Met alles wat erbij komt kijken kan het echt zwaar en lastig zijn.
Wat is je beste ervaring tijdens de tour?
Laura: Dat we zo vaak mogelijk kunnen optreden. Zelfs wanneer het touren me echt uitput, de gedachte aan thuiszitten is slechter dan de gedachte dat je zo vaak moet spelen. Ik haat naar huis gaan, ik haat het. Je raakt zo gewend aan de routine en het tempo van het touren. Als je dan niet speelt voelt het alsof je je doel kwijt bent. Dan komt er opeens een vreemde stilte waarbij je je afvraagt wat je nou toch eens moet gaan doen vandaag.
Steven: Je mist de adrenaline en de feedback die je krijgt van het spelen, bedoel je? Klopt, je voelt je nogal zinloos. Je bent zo gewend om te denken dat de reden voor je bestaan is ‘Goed, ik ga vandaag optreden’, en je hebt die focus elke dag. Dus als dat er niet is raak je een soort van de weg kwijt. Nu denk je, wat ga ik doen met mijn dag, wat doe ik hier? Oh ja, spelen!
Schrijven jullie veel nieuw materiaal tijdens een tour?
Steven: We schrijven een beetje op tournee, maar we hebben dat niet heel veel gedaan tijdens deze tour. We maken wel gebruik van de soundcheck om wat te jammen, alleen hebben daar niet zo veel tijd voor als we hadden gehoopt. Als we thuis zijn dan repeteren we voor het touren en zijn we bezig onze nummers te arrangeren. Tijdens die jamsessies schrijven we eigenlijk het meeste nieuwe materiaal.
Wat zijn jullie ambities voor Blood Red Shoes?
Laura: We willen groeien en een goede band zijn. Ik heb die bands nooit begrepen die denken dat ze too cool for school zijn en doen alsof ze alleen muziek maken voor zichzelf. En als iemand anders het leuk vindt dan is dat een bonus – onzin. Natuurlijk willen we succesvol zijn, en we willen aardig gevonden worden, en we willen spelen, en veel platen uitbrengen die mensen tof vinden. ?We willen het heel zorgvuldig en goed doen. Dat is ons doel.??
Steven: We kijken op naar mensen als PJ Harvey, Queens of the Stone Age en Radiohead – bands die al een lange tijd voor zichzelf bezig zijn en een lange carrière achter de rug hebben. Dit zijn bands die nooit echt zijn overbelicht en trendy in-your-face bands zijn geworden. Ze hebben aan hun eigen weg getimmerd en hun eigen geluid kunnen creëren. Na verloop van tijd hebben ze de ruimte verworven om dat te blijven doen, terwijl bands die gehyped zijn dat nauwelijks meer kunnen. Zelfs als je niet van hun muziek houdt moet je ze respecteren voor wat ze hebben bereikt. Wij moeten als band gewoon zorgen dat we nummers schrijven die goed zijn. Dat is het pad dat we voor ons zien.
Welke richting denk je dat je ingaat voor het volgende album?
Steven: Fuck, ik weet het niet. We hebben zoveel hooks en riffs qua demo materiaal. We hebben al redelijk wat albums geschreven die allemaal zo verschillend zijn. Dus ik weet het echt niet. We hebben nu een heleboel dingen die ver uitsteken boven wat we ooit geschreven hebben. Echte slibachtige, zware, vuige, soort van stoner rock. Sommige instrumentale dingen klinken bijna als post-rock en andere liedjes zijn weer veel poppier dan wat we ooit hebben gedaan. Zogezegd echte pop-rock; drie-minuten-met-refrein met veel hooks en niets anders. Ook is er materiaal wat we hebben gecreëerd op de piano.
Laura: We schrijven zoveel materiaal dat we soms ook wel eens dingen vergeten. Dat je later ineens weer wat tegenkomt. Nadat we klaar waren met het vorige album hoorden we steeds nog dingen die we anders hadden willen doen. Ik denk dat we steeds meer perfectionistisch gaan denken. We groeien ook verder in ons geluid en de manier van liedjes schrijven. Als we terugkijken naar onze vorige albums zijn we echt beter geworden in het produceren van ons eigen werk. Ik denk dat we niet voldeden aan onze verwachtingen op onze eerste plaat, maar met de platen daarna zijn die wel uitgekomen. Wat we met ‘Fire Like This’ hebben gedaan is het album echt strippen, uitkleden, rauw maken met veel live-sound, rock/gitaar/drums, twee stemmen en een dikkere sound.
Steven: We willen ook als een volledige band klinken met zijn tweeën. En die uitdaging hebben we voor ons gevoel redelijk goed waargemaakt. Nu hebben we het gevoel dat we vanuit deze basis het experimenteren kunnen uitbreiden. We hebben allebei een hoop ideeën en ik heb geen idee hoe we ze allemaal kunnen inzetten. We hebben veel verschillend materiaal, we hoeven er alleen maar voor te zorgen dat we alles bij elkaar houden en er niet een ongelijksoortig geluid op de plaat ontstaat. Wat we met ‘Fire Like This’ hebben bereikt willen we ook doen op de nieuwe plaat, alleen nog harder en en met een nog bredere sound.
Kom je ooit in de verleiding om tijdens een show achter je drumstel vandaan te komen?
Steven: Jazeker! Ik ben zelf best een hyper persoon. En soms ben ik zo in mijn element tijdens een show, dan heb ik de behoefte om te springen of te crowdsurfen of noem maar op. Maar het gebeurt eigenlijk nooit, omdat we tevreden zijn met de rollen die we hebben binnen de band.
Wat is het vreemdste dat je ooit hebt ontvangen van een fan?
Steven: We hebben een keer een landschapsschilderij gekregen van een man in Cambridge wat hij zelf had geschilderd, speciaal voor ons. Dat was best raar. En in Japan krijg je vaak geschenken. In een interview had ik een keer iets gezegd over een camera, een leuke gadget die ik graag wilde hebben. Een Japanse fan heeft die later aan mij gegeven. Het was vrij prijzig, maar dat meisje kocht het, wist daarna ons hotel te vinden en wachtte vijf uur in de lobby tot ik binnenliep. Dat was echt lief.
Laura: Nu ik erover nadenk, we hebben in Japan ook een keer die taart gekregen. We gingen wat eten in een karaokebar en na een poosje kwam de chefkok naar ons toe met een taart met daarop de cover van ons album ‘Box of Secrets’. Die kok bleek een enorme fan van onze band en iemand had hem verteld dat wij er waren. Toen heeft hij ter plekke uit zijn blote hoofd van glazuur die cover gemaakt, heel tof.
Waar is jullie volgende optreden?
Laura: We gaan straks richting België en Duitsland om wat festivals aan te doen. Later deze zomer staan we ook nog op een uniek festival in Indonesië. Daar hebben we erg veel zin in.
Kunnen we jullie binnenkort weer verwachten in Nederland?
Steven: Ja, misschien wel. Waarschijnlijk in een club. Wanneer precies weten we nog niet.
ZUBB: Bedankt voor het interview. Veel plezier tijdens het optreden vanavond hier op de Grote Markt in Den Haag.
Fotografie: Wouter Romeijnders
