Interview: Zara McFarlane
16 november 2011, 19:55 | Jeroen
Zara McFarlane verdient alles wat ze gekregen heeft. Een platencontract bij Gilles Peterson’s Brownswood label, een eigen album en bovenal erkenning van haar muzikale talent. Het is niet zomaar in haar schoot komen vallen, de 28-jarige Londense zet zich al jaren in voor haar eigen muziekcarrière en die van anderen. Houseproducer Bopstar, Jazz Jamaica Allstars en Alex Wilson zijn slechts enkelen uit de trits artiesten die het genoegen hebben gekend met Zara samen te werken. Inmiddels kan deze allround zangeres en songwriter op haar eigen persoonlijke succes rekenen nu haar debuutalbum ‘Until Tomorrow’ in oktober is uitgekomen. Afgelopen vrijdag, vlak voor haar optreden in BIRD te Rotterdam, ontmoette ZUBB Zara McFarlane voor een gesprek over haar verleden, haar heden en haar ambities.
Hoe is je debuut ‘Until Tomorrow’ ontstaan?
Ik schrijf al mijn eigen liedjes vanaf mijn elfde jaar, dus ik heb in de loop der tijd een aardige verzameling opgebouwd. Eigenlijk is ‘Until Tomorrow’ een soort best of collectie geworden van wat ik al had, maar wat nooit op een album is uitgebracht. Er staan ook nummers op die geschreven zijn als housetracks in samenwerking met Bopstar, en waar ik vervolgens een jazzversie van heb gemaakt, bijvoorbeeld ‘Desire’ en ‘Chiaroscuro’. Begin 2012 komen er verschillende electro, reggae en dubstep remixes uit van het album. Daar ben ik erg enthousiast over, ik hou van remixes.
De ontvangst van het album is behoorlijk goed, blijkt uit de reviews.
De release van een album is een vreemd iets, heb ik gemerkt. Ik heb zo lang gehoopt op dit moment en toen het allemaal werkelijkheid werd voelde ik me best onzeker. Wat als mensen het niet mooi vinden? Gelukkig is de plaat heel goed ontvangen, ik krijg positieve reacties van het publiek en goede reviews van blogs en magazines, zoals Jazzwise. Het is ook zo geweldig als mensen de moeite nemen om op je te reageren of naar je toe te komen na een optreden voor een praatje. Ik kan daar erg van genieten.
Op het album staan nummers die je helemaal zelf geschreven hebt en ook songs waarvan de muziek geschreven is door Harry Whitaker; ‘Feed The Spirit’ en ‘Waking Sleep’. Beschouw jij jezelf in de eerste plaats als zangeres of songwriter?
Het grappige is dat ik zangeres bent geworden omdat ik het zo leuk vond om liedjes te schrijven. Het zingen kwam in het begin helemaal niet op de eerste plaats, dat is iets wat ik later heb ontwikkeld tijdens mijn studies. Eerst heb ik de BRIT school gevolgd, toen popular music gestudeerd en daarna een masters in jazz gehaald. En nog steeds gaat het proces van songwriting iedere keer weer anders. Soms heb ik eerst de melodie en dan pas de tekst, of het komt tegelijk. Blossom Tree begon zelfs met alleen een bassline. Het gebeurt ook dat ik iets in mijn hoofd heb en dat het samen met de band zich tot iets geheel anders ontvouwt, en dan is het dus iets van ons samen geworden.
Je hebt gecollaboreerd met een grote verscheidenheid aan artiesten, van house tot wereldmuziek en alles ertussenin. Hoe beschrijf je je eigen muzikale identiteit?
Nou, die is wel een afspiegeling van de verscheidenheid die je net noemde. ‘Until tomorrow’ is natuurlijk een onverholen traditionele jazzplaat. Het is nog maar de vraag of dat ook gaat gelden voor mijn volgende album, want mijn muzikale interesse reikt buiten de kaders van de jazz. Ik luister zelf naar Bob Marley, Erykah Badu, Lauryn Hill, Luther Vandross. Nina Simone is mijn grote voorbeeld, zij is de beste zangeres aller tijden. Ik heb op het moment een beetje een fascinatie voor wereldmuziek, daar zou ik wel meer mee willen doen. Ik wil mijn volgende album graag in december dit jaar gaan schrijven, maar welke richting ik ermee opga is ook voor mij nog een verrassing.
Hoe ben je op Brownswood terechtgekomen, het label van Gilles Peterson?
Dat is een heel verhaal. Ik werkte al zo’n vier jaar samen met Bopstar en een vriend van hem, DJ Sinbad, is bevriend met Gilles Peterson. In 2010 had ik een EP opgenomen, met dezelfde naam ‘Until Tomorrow’. Ik verkocht het op CD na optredens maar daarnaast is het niet echt gedistribueerd, het was meer een veredelde demo. DJ Sinbad speelde de EP door naar Gilles Peterson, die het vervolgens draaide tijdens zijn BBC radioshow. Daarna gebeurde er eigenlijk niets, tot ik Gilles persoonlijk ontmoette in mei 2010 op het Southport Festival, en hem nog een keer de EP op CD gaf. Hij heeft me toen uitgenodigd voor een live optreden in zijn show, en vervolgens heb ik hem via Twitter maanden lastig gevallen om het ook te laten gebeuren. Die live show is er nooit gekomen, maar in maart 2011 heb ik mijn contract getekend bij Brownswood. Eigenlijk de beste uitkomst die je maar zou kunnen bedenken.
Waar hoop je op in de toekomst? Met andere woorden, wat betekent succes voor jou?
Op het moment doe ik een mini-tour en doen we alleen België en Nederland aan. Volgend jaar komen we terug met twee tours en treden we op door heel Europa. Ik vind festivals geweldig en zou graag op zoveel mogelijk festival spelen, met als vurigste wens het North Sea Jazz. Dat zou echt fantastisch zijn. Verder hoop ik natuurlijk dat ‘Until Tomorrow’ een succes wordt en dat het allemaal bigger and better wordt. Een tweede album, een geslaagde tour, een Grammy… (lacht)
Nog iets toe te voegen?
Ja, ik wil graag iedereen bedanken voor het luisteren en voor de steun. Het is fantastisch wat voor mooie reacties ik allemaal krijg, ook via de sociale media. Overweldigend eigenlijk, dat is het.
