Interview: Kiyoshi Kurosawa
26 juli 2013, 22:12 | Jeroen
Vorig weekend had ZUBB een interview met de Japanse regisseur Kiyoshi Kurosawa. Regisseur van onder andere Tokyo Sonata de succesvolle film uit 2008.
Shokuzai aka Penance aka Boetedoening
Vorig jaar maakte Kurosawa de miniserie Shokuzai voor de Japanse TV zender WOWOW. Shokuzai ofwel Boetedoening, slaat op de vloek die een moeder uitspreekt over vier meisjes. Ze zijn erbij wanneer haar dochter vermoord wordt. Ze deden niks om het te voorkomen en naderhand helpen ze totaal niet bij het onderzoek naar de moord.
Totdat de moord is opgelost moeten zij boete doen. Dit is het eind van deel één van de vijfdelige thriller. Deel twee begint vijftien jaar later. De meisjes zijn vrouwen geworden en elk deel toont hoe ze nu leven en boete doen.
De constante in het verhaal is de moeder, die de dames op hun boetedoening wijst. Ze zoekt naar de moordenaar, maar ook naar wraak op de in haar ogen even zo schuldige vrouwen. Op hun beurt voelen de vrouwen zich schuldig over wat er gebeurd is en dragen ze allen plechtig het boetekleed. Daarnaast zoeken ze allemaal op hun eigen manier naar de dader.
Shokuzai is een Arthouse film die vijf uur duurt en ook nog eens in de bioscoop draait. Een zit van vijf uur is lang. Er zit een pauze bij, maar als het zover is wil je eigenlijk niet. Je wilt weten wat er in het volgende verhaal gebeurt. Het hielp dat we op heerlijke noodles getrakteerd werden.
Kurosawa is naast de eerder genoemde Tokyo Sonata bekend van horrorfilms als Cure en Pulse. Laatst genoemde films en het familiedrama Tokyo Sonata komen in de serie prachtig samen. Het macabre en de spanning van de horrorfilms en de psychologische aspecten en de diepere emoties van het familiedrama vermengt hij naadloos. Beeld speelt zoals in veel Aziatische films een hoofdrol. Hoewel ik Kurosawa betrap op de oer westerse manier van grote emoties in close-up in beeld te brengen, vergeef ik hem dat aangezien hij trouw blijft aan de beeldende manier van het verhaal vertellen. Zelfs de raar geplaatste slowmotion scènes in de serie passen bij dit soms als sprookjes voelende thriller/drama.
We spraken de regisseur in het Ambassade hotel in Amsterdam daags na de Nederlandse première.
Houdt u van sprookjes?
Ja, vooral omdat ze een andere verhaalstructuur hebben dan romans. En omdat ze heel beeldend zijn en er een puur gevoel uit spreekt.
Wij herkenden dat in de film, bent u daardoor geïnspireerd?
De film is gebaseerd op een roman. Ik weet niet of de schrijfster zich daardoor heeft laten inspireren. Het gaat over vier jonge meisjes, een gebeurtenis in hun jeugd en het effect dat dat heeft op hun psyche in hun latere leven.
De muziek lijkt een paar keer luchtiger dan de film. Zo is er bij een van de verhalen een doedelzak en bij een ander Franse muziek. Wilt u daar iets mee zeggen?
Ik heb de muziek zelf uitgezocht met de componist. De doedelzak zit bij deel drie, de Franse muziek van Maurice Jarre bij deel vier. Het was niet de bedoeling de scène te ontkrachten. Doedelzak werd oorspronkelijk in het Schotse leger gebruikt tijdens het marcheren. De doedelzak ging voor de troepen uit. Die kwaliteit paste bij het personage. Ze moet actie ondernemen, vooruit. Deel vier heb ik het laatst geschreven. Deel vijf als eerste. De eerste drie vrouwen zijn bezwaard door schuld en boete. Ik wilde de laatste vrouw daarvan bevrijden. Dat uit zich in de muziek keuze.
U hebt in de VS gestudeerd. Heeft dat invloed gehad? De film bevat duidelijk Japanse elementen als de rust en stilte waarmee is gefilmd, maar ook westerse invloeden waarbij de emoties juist in close-up worden gefilmd.
Ik denk niet dat dat die maanden in VS zijn geweest. Ik ben filmliefhebber en heb van jongs af aan Europese en Amerikaanse films gezien.
Wat zijn uw favoriete films uit Europa en VS?
Daar kan ik lang over praten. Als student in de jaren 70 heb ik, zoals mijn generatie, veel Amerikaanse films gezien. Veel goede films in die tijd. Regisseurs als Don Siegel en Sam Peckinpah maakten bloedige en harde actiefilms. Interessant was dat regisseurs uit de jaren 40 en 50, de veteranen, bestonden naast een nieuwe generatie regisseurs. En die competitie heeft naar mijn mening geleid tot veel bijzondere cinema.
In veel films uit die tijd komt veel bloed en veel schieten voor. En veel wraak, een thema uit uw film.
Deze film gaat meer over de psyche. Wel over het thema van ouders die een kind verliezen en wraak. Veel schrijvers en regisseurs hebben interesse voor zo’n thema. Dat is universeel. Je komt veel diepgang in dat thema tegen. Zoals ik het zie hebben films uit de jaren 70 een aantal genres, zoals Western, misdaad en politie, op een manier gefilmd die tot dan toe niet gebruikelijk was. Meer gericht op de psyche. Een genre is belangrijk, dat helpt het verhaal te kunnen vertellen.
Toen was helaas ons half uur met Kurosawa voorbij. We hadden veel meer vragen uiteraard, maar ik ben blij dat we een gevoelige snaar raakten met persoonlijke favorieten als Siegel en Peckinpah. Ook Kurosawa zelf excuseerde zich voor zijn passie voor de regisseurs en de tijd die hij hiermee vulde. Een leuk en persoonlijk interview.
De film/serie Shokuzai is sinds 25 juli in de bioscoop te zien.
