IFFR so far
29 januari 2014, 18:46 | Jeroen
Het IFFR is alweer krap een week oud en vandaag een update over de films die we gezien hebben. Gister was een volle dag films kijken met collega Bouke. We zagen vier films die totaal van elkaar verschilden en uit vier verschillende landen afkomstig waren.
The Great Passage
We begonnen in Japan met The Great Passage. De afdeling woordenboeken bij een uitgeverij is een ondergeschoven kindje. Niemand wil er werken. Wanneer een ervaren redacteur het bedrijf gaat verlaten, moet er een opvolger worden gevonden. Het wordt de schuchtere Mitsuya Majime. Zijn naam betekent in het Japans zorgvuldig. De perfecte match dus. De afdeling werkt aan een nieuw project, The Great Passage genaamd. Het moet een woordenboek worden waarin de levende taal gevat is, dat als een schip op een zee van woorden moet fungeren.
Een schattige en zeer ingetogen film. Niemand zit elkaar in de weg en van conflicten is al helemaal geen sprake. De ingetogen manier waarop iedereen door het leven gaat kan je op de zenuwen gaan werken gedurende de film. Naar mijn idee heeft elke film een conflict nodig om boeiend te blijven. Niet dat een conflict inhoudt dat men elkaar te lijf gaat of er moet worden geschreeuwd, gehuild of er doden moeten vallen, maar bij een totaal gebrek aan emotionele beweging haak ik af. Terwijl er in The Great Passage meerdere momenten zitten waar het zeker mogelijk was om die beweging aan te brengen en er zelfs aanzet toe wordt gegeven. Zoals wanneer Majime zijn nieuwe huisgenote een brief geeft waarin hij zijn liefde betuigd en zij de brief teruggeeft omdat ze beledigd is. Ze begrijpt door het taalgebruik de brief niet en laat hem door haar baas op haar werk voorlezen. Wat volgt is een wederzijdse liefdesverklaring. Slap.
Sacro GRA
Van Japan naar Italië voor de tweede film van de dag. Sacro GRA, de GRA is de ringweg rond Rome. De film toont een uiteenlopend gezelschap. Alle personages wonen om en rond de GRA én zijn geen acteurs. In feite is de films dus een documentaire. Regisseur Gianfranco Rosi vertelde ons voorafgaand aan de voorstelling hoe hij eerst maandenlang een relatie opbouwde met de personages, zonder ze te filmen, alvorens de camera mee te nemen en enkele shots te maken om tot het resultaat te komen. Het heeft Rosi dan ook 3 jaar gekost deze film te maken.
Het effect is merkbaar in het eindresultaat. Enkele aangrijpende en intrigerende op zich staande mini-documentaires. Het verband er tussen is de GRA uiteraard. Alleen werd mij dat door de verhaallijnen niet duidelijk. De GRA was meer een gegeven in plaats van een leidend voorwerp binnen de verhalen en het bood geen binding tussen de verhalen.
Big Bad Wolves
De favoriete film van Quentin Tarantino van 2013. Deze moesten we zien. Van Italië gaan we oostwaarts naar Israël voor Big Bad Wolves. Een politiethriller/misdaadfilm zoals je ze wel kent. De klassieke renegade cop, schreeuwende chef en onopgeloste moordzaak. Voeg hier een op wraak beluste vader en de heeft ‘ie het wel, heeft ‘ie het niet gedaan dader aan toe en je hebt de film eigenlijk al gezien. Leuk is dat de film uit Israël komt en er best wat humor in zit. Ook de pay-off aan het eind maakt de film vermakelijk. Toch is het heel jammer dat de film zo plat blijft. Zeker in het begin lijkt er een enorm spannende en goed geschreven film aan te komen. De makers lijken toch snel vast te lopen en te kiezen voor een goedkope lach en een vleugje gruwel à la Saw bij gebrek aan echte spanning.
Spies & Glistrup
We eindigen de dag in Denemarken. De film begon weer met een interview met de regisseur. Het gesprek viel onder het Big Talk. Een goed interview afnemen blijkt als wel vaker een vak apart. Zeker als er een tijdslimiet aan zit. Ondanks het feit dat de twee totaal langs elkaar heen spraken, had het wel het gewenste effect. Ik had erg veel zin in de film.
Simon Spies en Mogens Glistrup hebben echt bestaan. In de jaren ’60, ’70 en ’80 waren ze de enfants terribles van het zo conservatieve Denemarken. Spies had een reisbureau en zijn oud klasgenoot Glistrup was zijn advocaat. Ze moeten beide niks hebben van de gevestigde orde en wanneer Gilstrup een manier vindt om nooit meer belasting te betalen denken de heren de staat bij de klote te hebben. Ze leven erop los. Drugs, sex and taxes is dan ook de Engelse titel van de film. Uiteraard volgt er een heftige wending.
De film is waargebeurd en niet waargebeurd. Zo start de film. Hoe dan ook is het een leuke, goed in elkaar zittende, lekker geacteerde roadtrip down memorylane. Dat laatste vooral voor de Denen dan tenminste. Mocht de film in de filmhuizen gaan draaien zeker een aanrader.
Het was een superleuke dag met minder leuke en erg leuke films. Precies wat een filmfestival in moet houden. Bouke dank voor de leuke dag en vrijdag ben ik weer in Rotterdam.
