Recensie: Snowpiercer

4 april 2014, 22:10 | Jeroen

Snowpiercer van de Koreaanse regisseur Jonn-Ho Bong. Gebasseerd op de Franse Comic Le Transperceneige.

Er is een nieuwe ijstijd aangebroken door toedoen van de mens. Een experiment om global warming tegen te gaan is mislukt. De enige overlevenden zijn de bewoners van de Snowpiercer. Een in klassen verdeelde trein, die eindeloos de wereld omcirkelt. Leider en bedenker van de trein is Wilford (Ed Harris, The Truman Show waarin hij een soortgelijke rol speelt).

Vooraan in de trein verblijft de elite en achterin verblijven de armen. In het achterste gedeelte begint de film. Curtis (Chris Evans, Captain America) en Edgar (Jamie Bell, Billy Elliot) bereiden op aansporing van hun leider Gilliam (John Hurt, Only Lovers Left Alive) een opstand voor tegen de elite. Ze zijn het niet eens met de slechte condities waarin ze moeten leven.

Mason (Tilda Swonton, Only Lovers Left Alive) moet zorgen dat de armen in bedwang worden gehouden. Haar terreurbeleid heeft echter het tegenovergestelde effect. Elke dag dienen de bewoners van de laagste klasse zich in rijen te melden als op een militair appel, om geteld te worden. Ook worden de verschrikkelijk smerige proteïne blokken uitgedeeld, het voedsel op de trein. Als er een straf wordt uitgedeeld gebeurt dit in aanwezigheid van de anderen, als afschrikmiddel.

Bij een volgend appel komen ze in opstand. Ze bouwen een constructie waarmee ze door de deuren naar de voorste treinstellen kunnen. In elke wagon die ze bereiken, met de hulp van een verslaafde slotenkraker Namgoong Minsu (Kang-ho Song, The Host), treffen ze in vergelijking tot hun povere onderkomen bizarre weelde aan. Een sushi bar, discotheek, seksclub of lagere school.

Het lijkt of niemand in de voorste wagons verbaasd is de indringers te zien. Ze hebben vrije doorgang, maar niet in alle wagons. Wanneer de slotenmagiër één van de deuren opent stuiten ze op een overweldigende knokploeg. Wat volgt is een bloedige strijd. In een bizar moment midden in het gevecht kruisen ze een bepaald punt op de route rond de wereld. Dit markeert het nieuwe jaar. Het vechten stopt een moment om vervolgens in alle hevigheid weer los te barsten.

Redden ze het tot de voorste wagon? Kunnen ze de trein overnemen? Of zit er nog een addertje onder het gras?

Ik had hoge verwachtingen gezien de hype rond de film van de Koreaanse regisseur Joon-Ho Bong van onder andere Memories of Murder en Mother. Samen met Michael Gondry en Leos Carax maakte hij ook Tokyo.

Een klassenstrijd zoals je deze zie je weliswaar niet vaak. Ook de onverwachte wendingen zijn interessant. Toch was ik niet erg onder de indruk van de film. Het serieuze onderwerp gecombineerd met de soms komische en over de top (tegen persiflage aan) manier van acteren en aankleding van de film werken voor mij niet. Het lijkt een goedkope remake van een briljante Aziatische film. En dan bedoel ik niet goedkoop qua budget.

Sinds gister in de bioscoop.



Share |

Gerelateerde artikelen