De Singles - Week 37
8 september 2014, 14:25 | Jeroen
Young & Sick: Ghost Of A Chance
Young & Sick is het alter ego van de Nederlandse kunstenaar en muzikant Nick van Hofwegen. In eerste instantie gooit Van Hofwegen (inmiddels woonachtig in Los Angeles) hoge ogen met het ontwerp van enkele platenhoezen van succesvolle albums van onder andere Robin Thicke, Foster The People en Maroon 5. Zijn muziek valt later pas op wanneer hij van de Britse radio DJ Zane Lowe een ontzettende duw in de rug krijgt. Deze bestempelt hem namelijk als de volgende hype. Inmiddels is zijn debuutalbum Young & Sick al een tijdje uit en deze track is de derde single van dat album. Soulvolle neo R&B met een dikke dot nineties house er overheen. Een geluid dat ergens tussen de muziek van James Blake en die andere getalenteerde (en helaas overleden) Nederlandse producer Child Of Lov in hangt.
Kent: Mirage
Deze Zweedse indierockers leerde ik kennen door een zwijgzame barman, die na sluitingstijd de Engelstalige versie van hun albums Isola en Hagnista Hill opzette. Ik was meteen verkocht. Misschien maakte het alcoholpromillage in mijn bloed mij ontvankelijker voor de melancholische klanken, maar ik moest en zou die albums kopen. Het was vervolgens wel even schrikken toen ik ontdekte dat de mannen eigenlijk vooral in het Zweeds zingen. Inmiddels weet ik niet beter, maar ik versta er ook nog steeds niets van. En het mooie is dat dit niets uitmaakt. Kent heeft zich gedurende haar carriere weten aan te passen aan de hype van het moment. Waar zij begonnen in het indie, alternative genre zit de band nu meer in de eighties synthrock hoek. Of dit een natuurlijke ontwikkeling of een slimme marketingzet is, is moeilijk te zeggen en dat maakt me eigenlijk ook niet uit. Ik vind het namelijk nog steeds een heerlijke band.
Lauryn Hill: Black Rage (sketch)
Bij elke nieuwe release van Laurynn Hill maakt mijn hart een klein sprongetje. Al jaren kijk ik smachtend uit naar een nieuw album van de, naar mijn mening, meest getalenteerde vrouwelijke hiphopartiest ooit. Deze track Black Rage schijnt Miss Hill al sinds 2012 live te spelen, maar ze gooide het nummer twee weken op Soundcloud en draagt de track op aan Ferguson, het Amerikaanse stadje in de staat Missouri dat al dagen geteisterd wordt door rellen tussen de politie en een deel van de zwarte bevolking, dat in opstand is gekomen na het doodschieten van een ongewapende jongen. Ze schrijft in de tweet: “An old sketch of Black Rage, done in my living room. Strange, the course of things. Peace for MO” (waar MO de afkorting is voor Missouri). Zoals we bij Lauryn Hill gewend zijn, heeft ook dit nummer een behoorlijk politieke lading. Pak de lyrics erbij wanneer je het nummer luistert. Een oudje dus eigenlijk, maar gezien de huidige ontwikkelingen en het feit dat mijn collega’s het nummer niet gebruikten in hun singles, nog steeds een noodzakelijk nummer!
Glass Animals: Hazey
Het debuut Zaba van deze Britse indierockers uit Oxford is één van mijn favoriete platen van 2014. Intelligente rock met een dikke laag elektronica er overheen. Voor de liefhebbers van Alt-J en Clock Opera. Dat hun deuntjes live ook nog eens verdraaid goed uit de verf komen, bewezen deze gasten met een verrassend goed optreden op Lowlands. Hazey is na Gooey en Pools de derde sterke single op rij. Ontspannen muziek met een bite. Geniet ervan.
Mary J Blige: Right Now
En daar moet ik meteen aan toevoegen dat het nummer geproduceerd is door de Britse broertjes van Disclosure. Niet dat ik daar nu zo’n fan van ben, maar Mary J Blige is altijd de moeite waard. Althans dat dacht ik. Eigenlijk vind ik deze single van het in november te verschijnen The London Sessions nogal tegenvallen. Waarom Right Now dan toch opnemen in deze selectie? Omdat ik nog steeds heel erg uitkijk naar die nieuwe plaat, waarop Blige niet alleen samenwerkt met Disclosure, maar ook met andere hedendaagse hitmachines uit het Verenigd Koninkrijk. We noemen Emilie Sande, Sam Smith en Naughty Boy. Doel van de plaat is volgens de zangeres de fijne Londonse muziekcultuur de omarmen, wat natuurlijk gewoon betekent dat ze mee wel liften op de populariteit van de Engelse scene. En daar is niets mis mee, mits het maar een verdraaid lekker album oplevert.
