Albumrecensie: Tame Impala - Currents

11 augustus 2015, 17:41 | Jeroen

Vorige maand verscheen één van de platen waar dit jaar het meest reikhalzend naar uit werd gekeken: Currents van Tame Impala. Het is de opvolger van Lonerism uit 2012 waar de band op meerdere platforms het predicaat Album van het Jaar voor kreeg opgeplakt. Het tweede album van Tame Impala werd zelfs genomineerd voor een Grammy Award, waar het uiteindelijk verloor van Vampire Weekend. Ook het debuutalbum Innerspeaker uit 2010 ontving positieve tot zeer lovende kritieken en werd door onder andere Rolling Stone Album of the Year genoemd. De verwachtingen voor Currents waren dan ook zeer hoog gespannen. De vraag voor de derde van Tame Impala is dan ook of het Kevin Parker wederom gelukt is om een meesterwerk zoals de twee voorgangers te creëren.

De afgelopen maanden reeds verschenen voorproefjes Let It Happen, Cause I’m A Man, Disciples en Eventually gaven al aan wat we konden verwachten: een stijlbreuk. Waar we bij Tame Impala voornamelijk gitaren gewend zijn, krijgen we er op Current synthesizers voor terug. En ondanks alle goede singles die reeds uit zijn gekomen, is het album toch een beetje wennen. Ondanks dat het mede door de wat hoge stem van Kevin Parker onmiskenbaar Tame Impala is en blijft.

Het album opent direct met het langste en tevens beste liedje van de plaat: Let It Happen. Een dijk van een track die met gemak op repeat te zetten is, want met z’n spanwijdte van bijna 8 minuten met geweldige opbouw is het een briljant liedje. Het enige jammerlijke is dat je na Let It Happen gelijk het allerbeste werk van Currents hebt gehad.

Niet dat er geen goede liedjes op staan, want de uitgebrachte singles zijn stuk voor stuk lekker in het gehoor liggende liedjes, maar zo goed als Let It Happen wordt het nergens meer. Ook de nieuwe single The Less I Know The Better, The Moment en Yes I’m Changing zijn ideale radiohits die gaan over verbroken relaties en mislukte liefde: een terugkerend onderwerp bij Kevin Parker’s Tame Impala.

Eén liedje valt in negatieve zin geheel uit de pas, Past Life, welke halverwege het album staat. Een raar liedje, waar geen vaart in te brengen is, met zijn rare voice-over en autotune geluiden. Waarom Past Life op het album is gezet, is een groot raadsel.

De muziek op Currents wordt in tegenstelling tot diens voorgangers door synthesizers gevuld, want bekende gitaren die het psychedelische geluid van Tame Impala zo gevormd hebben, zijn ver te zoeken. Een gemis is het niet direct, maar even wennen is het wel. Zeker omdat de eerste twee albums zo gigantisch goed waren, is de vraag waarom Parker een stijlbreuk heeft bewerkstelligd. Waarschijnlijk omdat hij er gewoon zin in had. Zonde is het ergens wel, want Parker is een begenadigd gitarist.

Al met al is het een prima album geworden. Prima. De verwachtingen waren na het briljante Lonerism uit 2012 torenhoog en misschien ook wel te hoog, want de kreten Album van het Jaar en Beste Tame Impala plaat ooit gaan simpelweg niet op. Currents is een verrassend en vernieuwend album van Tame Impala, die het heerlijk doet in de zomer, maar behoort absoluut niet tot het beste werk van de hand van Kevin Parker & co.



Share |

Gerelateerde artikelen