Interview: Bamba Nazar

11 november 2011, 10:51 | Jeroen

Bamba Nazar is inspiration on legs. Hij is een reiziger op een altijddurend pad met zowel vertrekpunt als eindbestemming: Afrika. Dat het aantal tussenstops en ontmoetingen op dit pad oneindig is, bewijst Bamba met zijn fascinerende levensgeschiedenis. Begin jaren ’90 arriveert hij in Brooklyn, New York, middenin de ‘golden age’ van de hip hop. Daar leert hij zijn mentor Daddy-O van het invloedrijke Stetsasonic kennen, wat het begin inluidt van zijn eigen carrière als producer, singer/songwriter, dj, artiest and activist. Bamba Nazar heeft gewerkt met en geproduceerd voor Freestyle Fellowship, Outsidaz, Redman en Afrikaanse artiesten als X Plastaz en WA BMG 44.

Na zijn skills jaren ten dienste van anderen te hebben gesteld vond Bamba het hoog tijd om zijn eigen muzikale boodschap vorm te gaan geven met zijn band Bamba Nazar & The Pilgrimage, een hybride tussen hip hop, rock and reggae. Hier stippelt de pelgrimage naar Afrika zich verder uit met een heldere blik op bewustzijn, veerkracht en spiritualiteit. Bamba Nazar vertelt.

Je hebt in Suriname, New York en Los Angeles gewoond en toen heb je je gevestigd in Amsterdam, of all places. Hoe zit dat?
Ik ben in ’71 geboren in Amsterdam uit een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader. Toen ik een jaar of vijf was zijn we verhuisd naar Suriname, waar ik het grootste gedeelte van mijn jeugd heb doorgebracht. Toen Dési Bouterse zijn coup pleegde moesten we terugkeren. Ik was tegen die tijd al zo ondergedompeld in de hip hop scene dat ik wist dat Nederland niet de plek voor mij was. Mijn vader stond erop dat ik mijn school afmaakte, maar zodra ik kon ben ik verhuisd naar New York, waar het allemaal begonnen is. Brooklyn was zo vol initiatieven, kunst, creativiteit en geweldige mensen, het was the place to be. Gelukkig besefte ik dat ook op het moment zelf. Daar heb ik de hip hop leren kennen van Stetsasonic, Public Enemy en andere artiesten die politieke en sociale statements maakten, tegen bijvoorbeeld apartheid en politiegeweld.

Wat heeft Brooklyn jou gebracht?
Daar ben ik bevriend geraakt met Daddy-O van Stetsasonic, die mijn muzikale mentor werd en me introduceerde in de professionele muziekindustrie. Hij gaf me mijn eerste kans als producer en dat was de start van mijn carrière. Na acht jaar Brooklyn heb ik me in Los Angeles gevestigd. Daar viel alles wat ik in voorgaande jaren aan ervaring en kennis had opgedaan op zijn plek. Ik kwam in contact met mijn artistieke spirit. Mijn muzikale inzicht, mijn begrip van hoe muziek is opgebouwd, het is allemaal in LA tot stand gekomen.

Je werkt nu veel met Afrikaanse artiesten, bijvoorbeeld X Plastaz uit Tanzania. Hoe ontstaat zo’n collaboratie?
X Plastaz en ik werken al lange tijd samen. Een vriend van mij heeft ze destijds ontdekt en vroeg aan mij of ik als producent iets wilde bijdragen. Het is een familieband met broers en zussen, in het begin deden hun ouders ook nog mee. Ze zaten zowel in Tanzania als internationaal enorm in de lift toen de oudste broer werd doodgestoken door een dronken buurman. X Plastaz kwam een paar jaar tot stilstand, ze waren in de rouw en er was even weinig plek voor andere dingen. Nu zijn de jongste broer en zus erbij gekomen en hebben we samen onlangs weer een single uitgebracht, ‘Africa’. Broer Steve is net een poos in Amsterdam geweest voor de opnamen van hun tweede album, dat ergens in 2012 uit gaat komen.

Je noemt jouw genre ‘movement music’. Wat bedoel je daarmee?
Mijn grote voorbeelden in de muziek hebben altijd een duidelijke politieke en sociale boodschap gehad. Er zijn op dit moment zo weinig artiesten die bereid zijn een risico te nemen en een politiek standpunt in te nemen. Ze verkeren in de positie om het te doen, maar maken er geen gebruik van. En eigenlijk is daar geen excuus voor, met alles wat er op dit moment in de wereld aan de hand is. Als het licht voor mij uitgaat zal ik verantwoording af moeten leggen aan een hogere macht over wat ik met mijn leven heb gedaan. Movement music is muziek met een boodschap over zaken die ons allemaal aangaan. Daarom ben ik mijn eigen muziek gaan maken. Er is voor mij geen voldoening meer te vinden in het uitsluitend produceren van de muziek van anderen, want wat je zelf te vertellen hebt kan je daar niet in kwijt.

Wat is dan precies jouw boodschap?
Ik beschouw mezelf in de eerste plaats als Afrikaan, ik erken mijn roots. Onze geschiedenis en wie we zijn is een heel krachtig iets. Bamba Nazar & The Pilgrimage gaat over opnieuw verbinding maken met Afrika, ik nodig mensen uit op mijn reis naar thuis. Muziek en kunst is zoveel krachtiger dan de gevestigde politiek. Mensen leven niet met politici, maar ze leven wel met muziek. Muziek heeft zoveel bereik omdat het spreekt tot de menigte. Als muzikant heb je niet alleen de gelegenheid, maar wat mij betreft ook de plicht om van dat podium gebruik te maken en de spotlight te richten op wat er in de wereld gebeurt. Mensen zijn zo bezig met hun eigen huis overeind te houden, dat ze out of tune zijn met de werkelijkheid. We zouden allemaal heel kwaad moeten zijn, maar het is ongelooflijk stil. Het maakt niet uit wat je geloof of overtuigingen zijn, je bent in de eerste plaats mens. Ik ben moslim, een ander gelooft weer iets anders of helemaal niet, maar waar het om gaat is onze intentie. Hoe je ook denkt dat de wereld ontstaan is, we zijn er op dit moment met z’n allen verantwoordelijk voor.

Protestmuziek is er altijd geweest, maar wordt niet altijd even goed gehoord. Hoe zit dat in deze tijd?
Het is een geboorterecht én een verantwoordelijkheid om te mogen zijn wie we zijn en te doen wat onszelf en anderen gelukkig maakt. In Nederland merk ik dat er een lacune is in uitoefenen van dat geboorterecht. Onze black community is in slechte conditie en politiek nauwelijks actief. Er zou een veel gezondere relatie moeten zijn tussen de mensen die hier het land besturen en de multi-culturele groeperingen. Nederland maakt geen zaak van zijn koloniale erfenis en geeft weinig waardering aan juist die culturen die ze hier zelf hebben binnengebracht. Maar we zijn hier allemaal nodig, we vullen allemaal een plek op. In deze tijd hebben we te dealen met een nieuwe generatie, die het gevestigde gezag niet eens wil herkennen. We zitten op een tijdbom en daar wil ik mensen op wijzen. Lange tijd heb ik het gevoel gehad tegen dovemansoren te praten, want de consensus was dat het wel meeviel allemaal. Met de crisis zijn de schellen van mensen wel van de ogen gevallen en krijgt muziek die bewustzijn wil creëren veel meer respons.

Jouw muziek heeft een krachtige boodschap en klinkt tegelijkertijd heel toegankelijk. Wat zijn je plannen hiermee voor de toekomst?
In maart 2012 brengt Bamba Nazar & The Pilgrimage op het Blackstereo label een nieuw full-length album uit, ‘March on Gamorah’ en gaan we meteen on tour om het album te promoten. Enerzijds maak ik hardere en meer amplified muziek, anderszijds intiemere en unplugged muziek. Het is mijn bedoeling om een groot publiek uit te nodigen, om reikwijdte te hebben. Dan klopt de muzikale missie waar ik mee bezig ben.



Share |

Gerelateerde artikelen