Recensie: De Parade in Den Haag

15 juli 2012, 17:08 | Jeroen

ZUBB mocht een dagje op De Parade in Den Haag ronddwalen, de theatrale speeltuin van de Nederlandse cultuursnuivers en/of subsidieschuivers (zoals Ali B grapte tijdens zijn muzikale voorstelling #ABOVT). Een fantastisch wonderland vol ‘gekke’ ouders met kekke koters. Een verkwikkende vrijplaats die je bij het betreden van het terrein verwonderd doet afvragen waarom de wereld er niet altijd zo bij kan staan. Een plek waar het draait om zien en gezien worden, flaneren in het kwadraat.

Op De Parade schijnt altijd de zon, ook al komt de regen zoals vandaag met bakken uit de hemel vallen. Er zijn immers genoeg fijne plekjes om lekker (droog) te keuvelen, te pimpelen, culinair verantwoord te snacken (een patatje met staat niet op de kaart, er wordt gesnackt met scheermesjes van de gril) en natuurlijk vooral een paar voorstellingen mee te pikken. Want daar draait het toch allemaal om: je laten verrassen door het brede aanbod aan kleinkunst, cabaret, toneel, muziek of een combinatie van deze creatieve uitingsvormen.

Is dit nu later

We trappen af, in onze veel te hippe regenlaarzen, bij Keet van Theater aan het Spui, over een stel vrienden die elkaar ‘per toeval’ tegenkomen in hun oude zuipkeet en herinneringen ophalen aan die goede oude tijd van happy hardcore, comazuipen en masturberen op de hitkrant. Gaandeweg rijst de vraag of die oude tijd wel zo goed was. We kiezen zelf wat we herinneren en hebben niet altijd in de hand wie we in de loop der jaren worden. Een voorstelling die stevig wortelt in de jaren negentig en die vooral bezoekers die in die tijd puber waren met weemoed (en een flinke dosis gezonde walging) aan die periode zal doen laten terugdenken. Een aanrader!

Ook bij de op zijn televisieprogramma gebaseerde voorstelling #ABOVT van Ali B speelt ‘opgroeien’ en ‘ouder worden’ (in de dubbele betekenis van het woord) een belangrijke rol. Hij verrast met een gevoelig liedje ‘Als ik je met mijn broertje zie’. Een nummer over zijn eigen vader, geïnspireerd op de prachtige liedjes ‘Papa’ en ‘Is Dit Nu Later’ van Stef Bos. Na dit kleine gevoelige momentje laat Ali met zijn maatje Brownie Dutch het publiek in de handen klappen, meezingen en dansen. Wanneer Imca Marina vervolgens ook nog het podium betreedt om haar hit ‘Viva Espana’ te zingen is de tent zowat te klein. #ABOVT is met stip de feel-good-voorstelling van de avond.

Een kritische noot

Wat het verhaal achter de voorstelling Kapsalon van Kees & Eddy & Renee & Sophie precies is, is na een nachtje slapen nog steeds niet duidelijk. De voorstelling verzandt in flauwigheden en tekstuele niemendalletjes. De soms nog origineel gevonden muzikale gebbetjes komen helaas niet uit de verf en worden dikwijls overstemd door geschreeuw en klapperende deuren. Zo blijkt dat het neerzetten van een goede klucht toch echt een vak apart is. Als er tijdens de voorstelling ook nog het een en ander mis lijkt te gaan, klinkt het slotlied ‘Het blijft nooit zitten zoals ik dat wil’ extra pijnlijk.

Gelukkig wordt onze pijn al snel verzacht door het vermakelijke Sammi & The Highwaymen van Leo Blokhuis en Ricky Koole. In deze voorstelling neemt de meester van de muzikale anekdote ons, op inmiddels bekende wijze, mee op reis, dit keer naar het zuiden van Amerika, en vertelt hij ons over de country outlaw beweging van Sammi Smith en haar Highwaymen (Johnny Cash, Kris Kristofferson, Waylon Jennings en Willie Nelson). Blokhuis lijkt helaas te weinig tijd te hebben om zijn verhaal in volle glorie te vertellen en overklast bij tijd en wijlen zijn vriend Matthijs van Nieuwkerk in de kunst van het snel praten. Gelukkig is daar Ricky Koole die met haar overdonderend mooie stem (inclusief country snik) ons tot tranen toe roert. Ilse de Lange kan wel inpakken! Country was nog nooit zo mooi, althans voor ondergetekende dan.

Het slotakkoord

Na het obligate rondje in de Silent Disco, waar toch echt de meerdere kanalen waar tussen luisteraars kunnen kiezen, worden gemist, is het tijd voor het slotakkoord van de avond. Dit wordt verzorgd door het onnavolgbare Hausmagger van Eddy ‘De Pook’ Sewerratti en Ted ‘Rembo’ Hausmagger. Rotterdamse surfrock in haar puurste vorm, afgewisseld met uit gele enveloppen afkomstige gedichtjes van Ted. Poëzie waar Nico Dijkshoorn nog een puntje aan kan zuigen. De band die met haar rauwe Nederlandstalige teksten over drank, drugs en sex een tikkeltje te rock ’n’ roll voor het Parade publiek leek, blijkt de tent toch vol te kunnen trekken, enigszins geholpen door het natte weer en een trouwe schare fans, die de teksten uit volle borst mee schreeuwt. Wanneer tegen het einde van de show de zakjes chips ons vanaf het podium door een vrouwelijke stripper in het gezicht geslingerd worden, kunnen we niet anders concluderen dat we een legendarisch dagje Den Haag achter de rug hebben. Op naar de taxi. Tot volgend jaar Parade!

Vandaag is de laatste Haagse dag van de Parade. Het festival zal van 20 juli t/m 5 augustus haar tenten in Utrecht opslaan en van 10 t/m 26 augustus in Amsterdam.

Fotografie: Barbara Diederik



Share |

Gerelateerde artikelen