Recensie: Kleine Zielen door de Toneelgroep Amsterdam
19 oktober 2017, 11:52 | Jeroen
Als je aan een bewerking van Couperus denkt, bekruipt je al snel het gevoel dat je naar een zwaar stuk gaat kijken. Niks is minder waar. Regisseur Ivo van Hove maakt er een hedendaags en zeer vermakelijk stuk van.
Het is na de stille kracht en de dingen die voorbijgaan het derde en laatste in het Couperus drieluik van de regisseur.
Onder een dak wonen verschillende generaties van de famile v.d. Welcken. Eens een welvarende familie. Nu een getraumatiseerde groep individuen die zich vooral bezig houden met overleven in een situatie waar zij zich vastklampen aan de kostwinnaar in het huishouden.
Addy (Robert de Hoog) is de kostwinnaar en hij lijkt niet in te zien dat hij de spil is die de ellende in stand houd. De jonge arts doet er alles aan zijn eigen legende in stand te houden waarbij hij zichzelf en de rest in een neergaande spiraal forceert.
De overige familieleden werken hier zelf hard aan mee door hun eigenwaarde af te meten aan de hoeveelheid aandacht die zij van Addy krijgen ten opzichte van de ander. Een erg kinderachtig schouwspel ontvouwt zich. Waarbij vooral zijn vrouw Mathilde (Maria Kraakman) en zijn ouders Constance en Henri (Chris Nietvelt en Steven van Watermeulen) een onderlinge strijd leveren. Veel zelfreflectie en zelfrespect hebben ze dan ook niet.
Het vermakelijke en ook gelijk de minder zware momenten in het stuk vinden we vooral terug bij Gerdy (Noortje Herlaar) een van de twee jongvolwassen kinderen van de broer van Constance die ze hebben opgenomen in het gezin. Zij ziet hoe Constance en Henri vechten om de aandacht van Addy en hun eigen relatie hierdoor verwaarlozen. Door de romantische fietstochten die ze met Henri maakt ziet zij een jonge, levendige man. Hetgeen Contance allang niet meer ziet. Pas wanneer ook zij zich geliefd voelt door een oude vriend van Henri, Brauws (Hans Kesting), ziet zij in hoe een nieuwe liefde een nieuwe toekomst kan bieden.
Marietje (Hélène Devos), de andere jongvolwassene in het gezin is op haar beurt gecharmeerd van Addy. Ook Mathilde bemerkt dit. Haar jaloezie drijft haar tot het zoeken van aandacht van andere mannen en het confronteren van de kwetsbare Marietje.
Door Addy zijn slappe houding en besluiteloosheid zuigt hij de rest terug in de neergaande spiraal. Behalve Mathilde. Zij is moedig en kiest uiteindelijk voor zichzelf. De rest leeft vrijwillig verder in de destructieve omgeving.
De dialogen en het prachtige pianospel van Harry de Wit maken het een minder zwaar stuk dan je zou verwachten als gezegd. Hoe kan het ook anders met een meester achter de regie als Ivo van Hove.
Check hier de speellijst.
