Festival Boulevard: De No Future Show

16 augustus 2015, 11:36 | Linda

Van 6 t/m 16 augustus verzamelt zich in Den Bosch weer een bont palet aan theatermakers, dansers en andere podiumkunstenaars voor de 31e editie van theaterfestival Boulevard. In de theaters, op het festivalterrein, in een oude fabriekshal of gewoon op straat: de stad is elf dagen lang één groot, bruisend theaterhart. ZUBB is erbij.

De Bloem van de Natie —- De No Future Show

In 80 minuten afrekenen met het cynisme. Dat is het doel van De No Future Show van De Bloem van de Natie. Normaal bestaat het theatercollectief uit vijf man, maar in deze voorstelling staan enkel Gerrit Dragt en Martijn Crins op het toneel. Twan van Bragt tekent voor de regie.

Naar eigen zeggen maakt De Bloem van de Natie “filosofisch, kolderiek, direct en persoonlijk theater”. De No Future Show start inderdaad persoonlijk: met twee mensen, gewoon Martijn en Gerrit, in hun gewone kleren in een gewoon theater, babbelend met het publiek. De kolder start gauw daarna, wanneer de mannen één voor één allerlei objecten, van wasmachine tot winkelwagen en van paspop tot plastic folie, het podium opdragen en in goed overleg op de juiste plek leggen: de wereld! Niet veel later wordt er verwonderend naar Een Nieuwe Wereld uit Aladin geluisterd. Filosofisch wordt het wanneer ze als heavy metal rockers filosoferen over Dostojevski en Schopenhauer (oja, en over de voordelen van het hebben van een bad in je huis) of als Engels-sprekend Duits duo over de waarde van dingen en kunst.

Tachtig minuten hebben de mannen om het cynisme de wereld uit te werken. Het lukt hen niet. “Sorry dat ik jullie meegenomen heb” veronschuldigt een dame zich tegen haar partner en een bevriend stel. Een voorstelling als De No Future Show is duidelijk niet voor iedereen. De beschrijving in het programmaboekje doet het overkomen alsof je een jolig maar slim verhaal te zien krijgt over twee theatertechnici die de vloer overnemen om het wel eens beter te doen. De filosofische concepten achter de kolder en chaos, zijn echter niet bepaald toegankelijk en het stuk zelf niet grappig genoeg om voor slapstick door te kunnen.

In 80 minuten zijn er zeker theatraal en inhoudelijk interessante momenten. Zo is er de scene waarin Dragt tegenover Crins klaagt dat het belachelijk is dat hij “van het systeem” niet mag zeggen dat Crins een mooie man is. Deze scene is een goed werkend complex van miscommunicatie over al dan niet zeggen wat je eigenlijk al gezegd hebt en speelt met de vraag of de acteurs nu in of uit hun rol spreken. Ook het Engels met het Duitse accent van een moeder en zoon is grappig genoeg dat je niet echt let op wat daadwerkelijk wordt gezegd. De meeste scènes duren echter te lang om de aandacht echt vast te houden. Tachtig minuten. Dat is dan best lang.



Share |

Gerelateerde artikelen