Festival Boulevard: Tentjestheater

16 augustus 2015, 12:42 | Linda

Van 6 t/m 16 augustus verzamelt zich in Den Bosch weer een bont palet aan theatermakers, dansers en andere podiumkunstenaars voor de 31e editie van theaterfestival Boulevard. Zoals ieder jaar wordt het festivalterrein aan de Parade geflankeerd door een dozijn tentjes. Hierin zijn de meest uiteenlopende kortere voorstellingen te zien.

Groenteman en vrouw —- Op zoek naar junkie Yamilla

Een theatrale en muzikale collage over verslaving. Dat is Op zoek naar junkie Yamilla. Enkele jaren geleden doet theatermaakster Kiki Jaski haar Maastrichtse huis in onderhuur omdat de verkoop niet wil vlotten. Alles lijkt goed te gaan en Yamilla lijkt een voorbeeldige huurster. Tot aan het telefoontje van de politie. Het huis van Jaski is omgetoverd tot een drugspand.

Jaski wil weten wat voor gewetenloos wezen mensen zo kan gebruiken en begint Yamilla bijna obsessief te volgen op Facebook. Het is makkelijk deze vrouw te haten met foto’s van zichzelf op dure auto’s, behangen met sieraden en postend over dure spulletjes en feestjes. Maar dan blijkt Yamilla zwanger te zijn, net als Jaski zelf op dat moment. Dit dubbele gevoel wordt gereflecteerd in verschillende liedjes over verslaving. Vrolijke discodeuntjes, rap en ontroerende nummers wisselen elkaar af, maar de boodschap is altijd duidelijk: drugs maakt alles kapot.

De voorstelling begint gemoedelijk en wat komisch met een smartlap over de voordelen van ‘een baan met pensioen’ en een infomercial van het Trimbos Instituut met feitjes over verslaving, maar de stemming slaat snel genoeg om. Vooral het nummer Genoeg van een moeder tegen haar verslaafde zoon lijkt het publiek te raken. Ook luister je met gemengde gevoelens naar de brief die Jaski toch niet aan Yamilla schrijft. Zo wordt de voorstelling inderdaad een collage. Bestaand uit fragmenten, maar van een afstandje komt er wel een duidelijk beeld naar voren.

Oscar Kocken en Patrick Nederkoorn —- Zomaargasten

Zomaargasten is gegarandeerd 100% Chantal Janzen en Peter R. de Vries-vrij. Zelfs Prem hebben Kocken en Nederkoorn buiten de deur weten te houden. In deze live talkshow staat de onbekende Nederlander centraal, want “verhalen op straat zijn minstens even mooi”.

Van tevoren staan de mannen al lekker even met het publiek te kletsen. Gezellig even een praatje maken en publiek trekken denk je. Totdat je binnen zit en door hebt dat er zodadelijk iemand uit het publiek getrokken gaat worden om plaats te nemen op de tweede stoel op het podium. Hugo is de gelukkige / het slachtoffer.

Terwijl Nederkoorn het gesprek voert, zorgt Kocken voor visuele ondersteuning. In no-time staat de naam van onze gast geprojecteerd en zien we screenshots van het bedrijf waar hij werkt en andere plaatjes, tot grote hilariteit van zowel gast als publiek.

Het gesprek is interessant, maar verliest na een tijdje wel glans. Hugo heeft een mooi verhaal te vertellen over het monitoren van oogstopbrengten in Afrika, maar Nederkoorn moet het gesprek wel sturen zodat de Nibb-it-ketting en enkele andere vooraf vastgestelde onderwerpen aan bod komen. Zo wordt de verhaallijn een beetje gekunsteld, maar vanwege de projecties blijft het toch af en toe lachen. Met een goed gevoel verlaat je daarom 20 minuten later de tent, met de lievelingsmuziek van Hugo op de achtergrond.

Eran Ben-MichaĆ«l/Theater RAST —- Who's Afraid of Romeo & Julia

Op de Toneelschool Amsterdam, waar Meral en Eran elkaar voor het eerst ontmoetten, heette de afstudeervoorstelling van hun lichting Who’s Afraid of Romeo & Julia. Het probeert de vraag te beantwoorden hoe het Romeo en Julia vergaan zou zijn als ze niet aan het eind van het stuk door gif of dolk zouden zijn gestorven. Was het dan nog steeds ware liefde geweest? Wat is die ware liefde? En vooral, waarom hebben Meral en Eran die nog niet gevonden?

Who’s Afraid is vooral een erg persoonlijke voorstelling waarin Eran en Meral het publiek een kijkje geven in hun liefdesleven, hun verdriet en hun hoop. Eran vertelt over zijn relatie van tien jaar met Jasmijn – die geen Jasmijn heet – en die het uitmaakt in een brief. Meral denkt terug aan haar jaloerse minnaar die haar zo liefdevol aankeek via de achteruitkijkspiegel van de auto.

Dit gepraat over liefde klinkt allemaal erg gezapig, maar er komt ook veel humor aan te pas. Het concept speeddating wordt geanalyseerd en Ruud, uit het publiek, mag een tijdje de hand van Meral vasthouden, want tja, ze hebben “een participatiesubsidie” gekregen voor de voorstelling. Merals opa en oma worden neergezet als een ware Romeo en Julia die binnen een seconde door hadden dat zij de rest van hun leven samen wilden zijn. Dat weerhoudt Meral, in de huid van oma, er niet van om luidkeels te schreeuwen: “Nee, ik ga niet met jou vluchten! Ben je gek geworden? Zoek een baan en probeer het later nog eens!”

Net als in Ochtendzee wordt er in Who’s Afraid regelmatig gezongen door Meral, begeleid door Reint van der Brink. Van de ene kant is het jammer dat de meeste nummers niet in het Nederlands gezongen worden, want zo is niet precies duidelijk waarover gezongen wordt. Van de andere kant gaat het vooral om de emotie die Meral in haar stem legt, waardoor de woorden bijna onbelangrijk worden. De ware liefde hebben Meral en Eran misschien nog niet gevonden, maar ze lijken erin te blijven geloven.



Share |

Gerelateerde artikelen