Bouke's Must-Z Movies (week 3)
16 januari 2013, 12:18 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Deze week werd bekend dat Emmanuelle Riva als oudste vrouw ooit genomineerd is voor de Oscar voor beste actrice in een hoofdrol. De nominatie is wat mij betreft volkomen terecht, want haar rol in Amour is heel goed. Wel vraag ik me af Jean-Louis Trintignant niet dezelfde eer toebedeeld wordt, want zijn acteerwerk als haar man is minstens even indrukwekkend. Een compliment moet hierbij uitgaan naar regisseur Michael Haneke, omdat hij de durf heeft gehad om acteurs die de respectabele leeftijd van 82 (Trintignant) en 85 (Riva) bereikt hebben deze rollen toe te bedelen. Vaak zie je toch dat iets jongere mensen gecast worden, in de hoop dat het publiek het verschil niet ziet. Toevallig zat ik deze week Trois couleurs: Bleu te kijken, een andere film waarin Riva speelt. In deze film uit 1993 speelt ze opmerkelijk genoeg al de dementerende moeder van Juliette Binoche. Soms verandert er in twintig jaar toch maar weinig.
Django Unchained
Ik denk dat we met Inglorious Basterds de filmstijl hebben gezien die Quentin Tarantino voorlopig zal hanteren: speels en controversieel, sadistisch en moralistisch. Vanaf het begin van zijn carrière is het een belangrijk element van zijn films geweest om een genre te deconstrueren en vervolgens de losse elementen op een originele manier weer in elkaar te zetten. Dat heeft hij gedaan met gangsterfilms, vechtfilms, thrillers en horror. En altijd nam hij de cultvariant van deze genres als uitgangspunt. Daar leek hij een beetje in door te slaan met de Kill Bill-films en het Grindhouse-project, maar met Inglorious Basterds wist hij deze techniek te combineren met een hoog entertainmentgehalte wat erg aansprak bij het grote publiek. Wat dat betreft gaat hij op herhaling met Django Unchained, waarin dit keer het westerngenre de Tarantino-behandeling krijgt.
Offline
In België is Offline, de debuutfilm van Peter Monsaert, goed ontvangen. Op het filmfestival van Gent kreeg hij een staande ovatie en op dat van Amiens kon hij zijn voiture volladen met prijzen. Rudy Vandekerckhove komt na zeven jaar uit de gevangenis en moet opnieuw zijn leven opbouwen. Dit doet hij met hulp van zijn vrienden Denise en Rachid. Telkens blijft hij de behoefte houden om in contact te komen met zijn voormalige gezin, maar dat wordt afgehouden. Hij haalt zijn plezier verder alleen bij een webcammeisje. De kracht van Offline zit hem in de gelaagdheid van de personages. Dit gaat verder dan alleen de persoon Rudy (gespeeld door Wim Willaert van Ex-Drummer); ook de kleinere personages krijgen ruime invulling. De soundtrack van Triggerfinger mag er natuurlijk ook wezen.
The Sessions
Een pathetisch verhaal over iemand die door een dwarslaesie verlamd raakt en op wilskracht toch iets bereikt, hoort er ieder filmjaar weer bij. Alleen wil The Sessions dat absoluut niet zijn. De 38-jarige Mark O’Brien (John Hawkes), de verlamde persoon in kwestie, is geen heilige en al helemaal geen martelaar. Het enige dat hij nog wil is zijn maagdelijkheid verliezen. Daartoe wordt Cheryl Cohen-Greene (Helen Hunt) een zogenaamde sex surrogate (iemand die seks heeft met patiënten op therapeutische basis) ingeschakeld. Voeg daar nog William H. Macy aan toe als de priester die Mark helpt in zijn streven om van zijn maagdelijkheid af te komen, en ik denk dat je een prima film hebt. Dat dacht het publiek bij het Sundance Film Festival overigens ook, want daar kreeg The Sessions in 2012 de publieksprijs.
The Impossible
De titel van The Impossible lijkt me heel toepasselijk, want het lijkt me onmogelijk om een goede film te maken over de tsunami die Zuid-Azië in 2004 met kerstmis trof. Zeker als je de film dan ook nog laat gaan over een blank westers gezin dat in Thailand op vakantie is. Toch lijkt Juan Antonio Bayona, die in 2007 sterk debuteerde met El orfanato hierin geslaagd te zijn. Althans, wanneer ik het overgrote deel van de Amerikaanse critici mag geloven. De cast van The Impossible is in ieder geval prima met Naomi Watts en Ewan McGregor in de hoofdrollen. Toch hou ik nog een slag om de arm, want als ik alleen het concept bekijk, dan lijkt me dit citaat van Ty Burr heel toepasselijk: “(It) takes one of the worst natural disasters in recorded history and reduces it to a bad day at Club Med.”
Van de films van vorige week ben ik Like Someone in Love (lees de recensie hier) gaan zien. Deze week ga ik een poging wagen om Django Unchained te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
