Bouke's Must-Z Movies (week 24)
12 juni 2013, 15:14 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Na een verhuizing blijft er altijd van alles te fixen, waaronder natuurlijk een internetverbinding. Heel onhandig natuurlijk wanneer je voor een website schrijft. Dus tussen al het geklus door ga ik maar naar de Bagels and Beans op de hoek om mijn stukjes te publiceren. Dat is op zich niet erg, want het is een prettige zaak en de koffie is goed. Alleen heeft deze specifieke Bagels and Beans een heel irritante bedrijfsleider. Zij loopt vrijwel constant luidkeels de jonge meiden die voor haar werken in de rondte te commanderen. Tussen al haar commentaar op hun functioneren, valt zelden een positieve noot te ontdekken. Dit vergalt de sfeer niet alleen onder het bedienend personeel, maar ook onder de klanten. Ach ja, nog een paar dagen en dan ben ik weer vrij om te kiezen of ik deze zaak wil bezoeken.
Only God Forgives
Een paar jaar geleden werd ik uit mijn stoel geblazen door het wonderlijke Drive van de Deense regisseur Nicolas Winding Refn. Samen met Ryan Gosling maakte hij een film waarin cult en arthouse tot een prachtig geheel werd vermengd. Vooralsnog lijkt het erop dat het vervolg dat de beide heren gemaakt hebben, Only God Forgives teleurstelt. De film ging in Cannes in première en hoewel enkele critici enthousiast waren, waren de meeste reacties niet mals. Toch kan ik het niet laten om Only God Forgives zelf een kans te geven. Gosling speelt een gangster genaamd Julian die in Bangkok een misdaadsyndicaat runt met zijn broer. Wanneer deze vermoord wordt, komt hun moeder, gespeeld door Kristin Scott Thomas, naar de stad, en eist dat Julian wraakt neemt.
Die Wand
In Die Wand raakt een vrouw in de bergen afgesneden van de rest van de wereld door een onzichtbare wand. Als de afscheiding langdurig blijkt, moet ze al haar vindingrijkheid aanspreken om te overleven, met als enige gezelschap een hond, een koe en een kat. De opzet van Die Wand is dus heel conceptueel: een kunstmatige, door de schrijver opgeworpen barrière plaatst de hoofdpersoon in een uitzonderlijke situatie. Het is de kunst bij dit soort conceptuele verhalenom het concept goed uit te werken. In zekere zin voelen we ons allemaal wel eens geïsoleerd, maar door het concept van Die Wand wordt dat gevoel expliciet gemaakt en kan er misschien iets oprechts over verteld worden. In hoeverre de maker het concept weet te benutten, en te overstijgen, bepaalt hoe goed de film is.
Tabu
Een van de films die in het filmfestivalcircuit vorig jaar indruk maakten (onder andere met winst van de FIPRESCI-prijs in Berlijn), was de Portugese film Tabu. Dit in zwart-wit gefilmde drama handelt over enkele vrouwen in Lissabon. De oudste, Aurora, takelt snel af en herbeleeft in haar laatste levensfase een romance die ze had met een man in Afrika. Daar leefde zij lange tijd als dochter van een grootgrondbezitter in de buurt van de berg Tabu. Met hulp van haar buurvrouw van middelbare leeftijd spoort ze de man met wie ze de romance op. Enkele zeer lovende recensies geven me het sterke gevoel dat deze relatief onbekende film wel eens een hele mooie zou kunnen zijn.
Van de films van vorige week ben ik Before Midnight (lees de recensie hier) gaan zien. Deze week ga ik een poging wagen om Only God Forgives te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
