Bouke's Must-Z Movies (week 25)
19 juni 2013, 16:02 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Terwijl ik dit stuk aan het schrijven ben, staat er een man een meter of vijf verderop die met enorme gereedschappen in de weer is. Nee, dit is niet de inleiding voor een homo-erotische scène. Er is hier iemand een nieuwe keuken aan het installeren. Hij werkt met allemaal apparaten die ik niet goed ken waardoor, in een voor mij onbegrijpelijke volgorde, keukenkastjes verrijzen waar eerder kaal beton was. De aanwezigheid van de man geeft me een ongemakkelijk gevoel, niet omdat hij onvriendelijk is – we hebben vanochtend alleraardigst praatje gemaakt – maar omdat ik niet precies weet wat er van mij verwacht wordt in deze situatie. Allerlei vragen dringen zich op: hoeveel koffie moet ik hem geven? Is het gebruikelijk om andere consumpties aan te bieden? Hoe vaak moet ik een praatje met hem maken? Voorlopig stel ik me maar passief op, behalve dat ik hem straks een ijsje aanbiedt, want ik weet zeker dat dat in ieder geval gewaardeerd wordt met dit weer.
Frances Ha
Komisch, speels, meelevend en oprecht zijn enkele van de lovende omschrijvingen die Frances Ha uit de Verenigde Staten meekrijgt. De New Yorkse filmmaker Noah Baumbach heeft hiermee, na eerdere successen als The Squid and The Whale en Greenberg waarschijnlijk zijn beste film tot nu toe afgeleverd. De film gaat over Frances, een jonge vrouw die in New York woont, maar geen appartement heeft. Ze volgt danslessen, maar is geen echte danseres en heeft verder ook geen baan. Ze lijkt in zwaar weer te zitten, maar blijft met een postieve instelling haar dromen najagen. Met name Greta Gerwig krijgt veel lof toegezwaaid voor de titelrol, waarin ze zowel de fragiliteit als de hoopvolle koppigheid van het personage weet over te brengen.
Disconnect
Hoeveel goede films zijn er inmiddels gemaakt over de digitale revolutie en de gevolgen ervan op onze samenleving? De eerste pogingen, zoals The Net en Hackers pasten het nieuwe en onbekende toe in actiefilms. De resultaten waren helaas bedroevend. Verder hebben weinig filmmakers het onderwerp serieus durven aanpakken. Enige uitzondering was David Fincher die er met The Social Network wel degelijk in slaagde om iets wezenlijks te zeggen over onze hyper connected world. In Disconnect proberen voormalig documentairemaker Henry Alex Rubin en schrijver Andrew Stern dat ook, en het lijkt dat ook zij in hun opzet slagen. Door middel van een mozaïekvertelling (meerdere verhaallijnen die afwisselend verteld worden) tonen ze de moderne worsteling met communicatie.
Man of Steel
Zeven jaar na de vorige poging is het weer tijd voor een re-boot van het personage Superman. Superman Returns was geen succes, maar faalde ook niet echt (leuk artikel daarover kun je hier:“http://blogs.indiewire.com/criticwire/how-hit-movies-become-flops” lezen). Maar dat betekent niet dat het personage geen geld meer waard is, zeker niet na een reeks successen bij Marvel-verfilmingen. Bovendien verbond Christopher Nolan zich als producent aan het project, en hij maakte van de recente Batman-films die onder zowel critici als het publiek goed ontvingen werden. De nieuwe Superman wordt gespeeld door Henry Cavill, een relatieve onbekende, maar dat was Christopher Reeve ook toen hij de rol voor het eerst op zich nam in de inmiddels klassieke verfilmingen. Cavill krijgt ondersteuning van ervaren rotten als Kevin Costner, Russell Crowe, Micheal Shannon en Amy Adams.
The Last Elvis
Elvis-imitators heb je overal, ook in Argentinië bijna vijfendertig jaar nadat The King overleed tijdens het poepen. Carlos Gutiérrez gaat wel erg ver in zijn imitatorschap van Elvis: hij leeft voor de momenten dat hij optreedt en vervalt in een ontkenning van de realiteit daarbuiten. Als zijn ex-vrouw overlijdt na een ongeluk krijgt hij de zorg voor zijn dochter Lisa Marie toegewezen. Dit dwingt hem om de realiteit weer onder ogen te zien. The Last Elvis is het regiedebuut van Armando Bo, die eerder het script schreef de zware film Biutiful van Alejandro González Iñárritu. The Last Elvis klinkt wat lichter van toon, maar het zou me niet verbazen als ook deze film hard aankomt.
Van de films van vorige week ben ik Only God Forgives (lees de recensie hier) gaan zien. Deze week ga ik een poging wagen om Frances Ha te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
