Bouke's Must-Z Movies (week 20)
14 mei 2014, 11:30 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al over zijn komen waaien.
De documentairefilmwereld is een aparte binnen de cinema. Het kent zijn eigen Oscar, zijn eigen filmfestivals (waarvan het IDFA de belangrijkste wereldwijd is) en zijn eigen regels en logica. Dat laatste heeft te maken met het feit dat de films (vrijwel) altijd over echte mensen gaan en dat die mensen meestal meewerken aan de film. Dit plaatst de documentairemaker in een precaire positie. We tonen allemaal, altijd een bepaald beeld van onszelf aan de wereld en dat beeld is niet volledig. Onze minder mooie kanten verbergen we meestal. Een goede documentaire zal meestal meer laten zien dan wat mensen normaal gesproken van zichzelf tonen, anders kun je net zo goed op straat naar mensen kijken. Het voor elkaar krijgen om juist dat te tonen dat mensen willen verbergen is lastig en kan de persoon beschadigen. Zoiets gebeurde bij het maken van The Act of Killing. Het onderwerp van deze documentaire was de Indonesische massamoordenaar Anwar Congo. Een man die af en toe gretig vertelde over zijn misdaden, maar de gevolgen van de documentaire niet goed overzag. Maker Joshua Oppenheimer werd dan ook bekritiseerd door sommige collega’s, omdat hij zijn hoofdpersoon niet in bescherming had genomen.
Zombie: The Resurrection of Tim Zom
Het hele skate-gebeuren is grotendeels langs mij heengegaan, in tegenstelling tot een groot deel van de rest van de ZUBB-redactie. Toch lijkt me deze documentaire over de Rotterdamse professionele skateboarder Tim Zom heel boeiend. Het is het verhaal van een jongen die een probleemjeugd weet te overwinnen door het volgen van zijn passie. Klinkt inspirerend, en dat vond het publiek van het IFFR ook. De film bereikte de tweede plaats in de publieksprijs, net achter Nebraska.
Sacro GRA
Veel lager in de publieksprijs, op nummer 84, eindigde Sacro GRA van de Italiaanse documentairemaker Gianfranco Rosi. Daarmee verschilde het publiek in Rotterdam duidelijk van mening met de jury van het filmfestival van Venetië, want zij kenden in 2013 Rosi voor deze film de Gouden Leeuw nog toe. Ik zag de film zelf al op het IFFR samen met collega Jeroen, die er dit stuk over schreef. Mijn mening over Sacro GRA ligt dichter bij die van het publiek in Rotterdam dan die van de jury in Venetië. De documentaire over de opmerkelijke figuren die langs de rondweg rond Rome wonen heeft voor mij meer weg van een lange versie van Man Bijt Hond dan van een filmisch meesterwerk. Maar ach, Man Bijt Hond is een prima tv-programma.
Supercondriaque
Een van de meest succesvolle Franse komieken van de afgelopen jaren is Dany Boon. Zijn grote doorbraak beleefde hij met Bienvenue chez les Ch’tis, een film die als een ode aan zijn geboortestreek Nord-Pas-de-Calais mag worden gezien. Met een tweede film, Rien à déclarer, borduurde hij verder op het thema van de liefde voor de eigen streek, maar stelde daar tegenover de onredelijke afkeer van “de ander”. Met Supercondriaque slaat Boon een andere weg in. Hij speelt een hypochondrische man, wiens dokter en beste vriend een uiterste poging onderneemt om zijn leven op de rails te krijgen. Het motief zijnde dat de dokter de opdringerigheid van de hypochonder zat is.
Deze week ga ik een poging wagen om Zombie: The Resurrection of Tim Zom te zien om mee te kunnen blijven praten op de redactievergaderingen. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
