Bouke's Must-Z Movies (week 48)
27 november 2013, 12:59 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Afgelopen weekend zag ik door omstandigheden (een zwagertje van zeventien dat bleef logeren) The Hunger Games: Catching Fire. Niet dat het een film is die ik anders niet had gekeken, want het is een van de belangrijkste culturele fenomenen van dit moment, maar waarschijnlijk had ik hem niet zo snel na de release gezien. De eerste film uit de reeks had ik ook al gezien, en ik vond hem waardeloos. Zelden heb ik een held(in) gezien die zo weinig uitvoerde. Catching Fire is tot mijn verrassing een stuk beter. De gevolgen en morele dilemma’s die bij de moordspelen horen, zijn veel beter uitgewerkt en de film voelt in zijn geheel belangrijker, alsof er echt iets op het spel staat. Ik heb Catching Fire vorige week niet aangeraden, en ook na het zien vind ik dat niet per se noodzakelijk, maar voor iedereen die toch geïnteresseerd is in dit soort films kan ik zeggen dat je je waarschijnlijk niet zult vervelen.
Oldboy
Heel mijn wezen schreeuwt dat het niet kan, niet nodig is en gewoon niet gedaan moet worden. Toch is het zo, en het is een realiteit waarmee ik zal moeten leven. Er is een remake gemaakt van het bloedstollende, epische en magistrale Oldboy van Chan-wook Park, een van de beste films die ik ooit gezien heb. Ik heb godbetert midden in de woonkamer een lampenkap met daarop stills uit dé scène hangen. Spike Lee is de man die zijn naam op deze remake heeft durven zetten, en hij zegt groot fan van Chan-wook Park te zijn. De hoofdrollen worden door gespeeld door Josh Brolin (No Country for Old Men, You Will Meet a Tall Dark Stranger) en Elizabeth Olsen (Martha Marcy May Marlene) en in bijrollen zien we onder andere Sharlto Copley (District 9) Samuel L. Jackson (Te Veel Geweldige Films om op te Noemen) en Michael Imperioli (The Soprano’s). Met de cast zit het dus wel goed en ook Lee heeft natuurlijk wel laten zien een aardige film in elkaar te kunnen zetten. Oh ja, dé scène zit erin, maar Lee heeft er ergens een knip in moeten zetten van een of andere studiobaas. “Tough motherfucking business”, volgens Lee zelf.
Grand Central
De grote central uit de titel is een Franse kerncentrale, waar Gary een baan vindt. Na een onstuimig leven met vele banen en wat kleine criminaliteit vindt hij er rust in het werken voor een goed salaris en met een hecht team. Dan wordt hij verliefd op Karole, de vriendin van een collega. Bovendien blijkt het werk dat hij moet doen zo gevaarlijk dat het stralingsniveau in zijn lichaam ongezond hoog wordt. Gary wordt gespeeld door Tahar Rahim die naam maakte met het Franse gevangenisepos Un Prophète en eerder dit jaar in Le Passé te zien was. Léa Seydoux, die Karole speelt, kun je nog zien in La Vie d’Adèle.
Twenty Feet from Stardom
Er zijn veel muziekdocumentaires gemaakt; over allerlei bekende artiesten, over verschillende genres, over kleine muziektradities die anders nooit bekend waren geworden, enzovoort. Regisseur Morgan Neville heeft er zelf genoeg gemaakt, maar het onderwerp van Twenty Feet from Stardom schreeuwt er echt om eens belicht te worden. Deze documentaire gaat namelijk over achtergrondzangeressen, die dames die altijd net buiten de schijnwerpers staan, maar voor veel muziek onmisbaar zijn. De film was een groot succes in de Verenigde Staten, waar het lovende recensies kreeg en zijn budget vele malen terugverdiende.
Van de films van vorige week ben ik Omar en Like Father, Like Son gaan zien. Druk weekje gehad, zullen we maar zeggen. Deze week ga ik een poging wagen om Oldboy te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
