Theater
De Prooi naar de bestseller van Jeroen Smit. Het verhaal van de ondergang van de ABN AMRO met Rijkman Groenink aan het roer. De grote hit van Het Nationale Toneel van 2012. Een dynamisch en verrassend goed stuk.
De Prooi naar de bestseller van Jeroen Smit. Het verhaal van de ondergang van de ABN AMRO met Rijkman Groenink aan het roer. De grote hit van Het Nationale Toneel van 2012. Een dynamisch en verrassend goed stuk.
Het verhaal van de angry middle aged Archie Rice is er een van wanhoop en dronkenschap en humor om te overleven. Een falende variété artiest, die vergeefs probeert zijn hoofd boven water te houden door list en bedrog.
De Walle rent onverstoorbaar rondjes om een prachtige abstracte omgevallen boomstam. Het zijn de enige twee dingen op het podium: een decorstuk en een man, maar het werkt, zo ontdek ik tijdens de voorstelling.
De gelaagdheid van de karakters wordt vormgegeven door een gebaar uit te werken tot een personage en omdat er geen direct contact is tussen de twee blijft het abstract en voor mij erg mooi.
In de bewerking van Tom Lanoye is Hamlet een wijze jonge man die zich niet om de tuin laat lijden door de figuren om zich heen. Onder regie van Guy Cassiers gebeurd dit op een spannende en tevens komische manier op een fantastisch decor van Ief Spincemaille.
Aan symboliek en abstractie ontbreekt het in het stuk niet. Het decor en de effecten spelen de hoofdrol. Een voice-over zo plastic als een stem uit de navigatie in de auto. Als je niet beter zou weten lijkt het een poging robots emoties te laten voelen.
Van woord naar reflectie naar spel en weer terug. Er is zo ruimte om het stuk geen vast punt in de tijd te geven, maar tussen de 18e en 21e eeuw te pendelen. Het decor is 21e eeuw, de personages vaak 18e eeuw en dan weer 21e eeuw.
Daar staat The Adams Family. Compleet met Gomez, Morticia, Lurch, Pugsley, Wednesday en Oma dus. Allen met een lijkbleek gezicht. De scène komt langzaam op gang. Dialogen kruizen elkaar terwijl ze als een familieportret bij elkaar staan.
Dit had haar kunnen traumatiseren, zoals ze denkt dat de aan morfine verslaafde moeder van O’Neill hem heeft getraumatiseerd. In zijn toneelstukken beschreef hij hoe zijn leven eruit zag, daarbuiten leefde hij niet echt.
Een gezin vol verslaafden, die elkaar van alles en nog wat verwijten. Een huis vol beschuldigingen en wantrouwen. Vertrouw me is het thema van de dag. Iedereen denkt vertrouwen te winnen door het te vragen, niemand verdient het.
Vorige week vrijdag was het zweten in de tenten van de Parade in Utrecht. De gezellige drukke barretjes, verschillende internationale keukens en voorstellingen weer genoeg keuze voor het cultureel geïnteresseerde publiek.
Nina schreeuwt wat in een microfoon met een loop eronder terwijl Konstantin van tot tot teen rood geverfd en met een voorbind lul, verkleed als de duivel, in het tentje aan komt ‘zweven’. Het ziet er zo belachelijk uit dat het leuk is.